Ο Άγιος Ευστάθιος, ο υπομονετικός αυτός άνθρωπος έζησε το θέλημα του Θεού με ελπίδα σε Αυτόν, κι ο Θεός τον αντάμειψε για την πίστη και την υπομονή του! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

 

Άγιος Ευστάθιος και η συνοδεία του, Θεοπίστη η σύζυγος του, Αγάπιος και Θεόπιστος τα παιδιά του

Εορτάζουν στις 20 Σεπτεμβρίου

Eυστάθιον βους παγγενή χαλκούς φλέγει,
Kαι παγγενή συ του Θεού σώζεις Λόγε.
Eικάδι Eυστάθιος γενεή άμα εν βοΐ καύθη.

«Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμὸν ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Επιστολή Ιακώβου, α’ 12). Πανευτυχής, δηλαδή, είναι ο άνθρωπος που βαστάει με υπομονή τη δοκιμασία των θλίψεων. Διότι έτσι γίνεται σταθερός και δοκιμασμένος, για να πάρει το λαμπρό και ένδοξο στεφάνι της αιώνιας ζωής, που υποσχέθηκε ο Κύριος σ’ αυτούς που Τον αγαπούν.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Αν βάλουμε, έστω μιαν αρχή, με σταθερή απόφαση να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, δεν χρειάζεται πλέον να φοβόμαστε πόσο μπορεί να μας αδικήσει οποιοσδήποτε άνθρωπος. Διότι, όποιος αληθινά αρχίζει να ζει σύμφωνα με τον Νόμο του Θεού, βρίσκει ότι καθετί που παθαίνει από άλλους ανθρώπους είναι προς το συμφέρον του και προς δόξαν του Θεού!

Ιδιαιτέρως μάλιστα, δεν πρέπει κανείς να φοβάται μήπως αναγκαστεί να μετακινηθεί από έναν τόπο που αγαπά σε άλλον που δεν επιθυμεί. Αν μας συμβεί τέτοια περίπτωση, αντί να πέσουμε σε άκαρπη μεμψιμοιρία και μάταιο φόβο, καλύτερα ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας.

Τι κακό έπαθε ο Ιωσήφ από τις φθονερές πράξεις των αδελφών του; Μήπως δεν δοξάστηκε τελικά, μετά από την ακούσια αναχώρηση του  στην Αίγυπτο; Δεν σωθήκαν από την πείνα οι αδελφοί του και δεν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για όλα τα μετέπειτα θαυμαστά που εργάστηκε ο Θεός δια του Μωυσή στην Αίγυπτο και στην έρημο;

Οι ειδωλολάτρες και οι αιρετικοί εξόριζαν συχνά τους ορθοδόξους χριστιανούς σε περιοχές βαρβαρικών λαών. Όμως τι πέτυχαν με αυτό; Μήπως κατέστρεψαν την Ορθοδοξία; Όχι! Μάλλον την ενδυνάμωσαν έτι περισσότερο, την εδραίωσαν στις ψυχές των διωκομένων χριστιανών και τη διέδωσαν ευρύτερα, ανάμεσα στους βαρβαρικούς λαούς.

Ο φαύλος αιρετικός Λούκιος εξόρισε τον αοίδιμο άγιο Μακάριο, μαζί με αρκετούς ακόμη Ταβεννήσιους συνασκητές του, από την Αίγυπτο, σε ένα νησί οπού όλος ο πληθυσμός προσκυνούσε τα είδωλα. Μολαταύτα, με τα διδάγματα και το παράδειγμα των αγίων αυτών πατέρων, ολόκληρος ο πληθυσμός του νησιού έσπευσε να βαπτιστεί. Χαρακτηριστικό είναι ότι το νησί αυτό αργότερα ονομάστηκε ‘’Νησί της Μετανοίας’’.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως – Σεπτἐμβριος

***

Να ένα παράδειγμα συγκλονιστικής κακοτυχίας, στην εμφάνιση της οποίας ένας ολιγόψυχος άνθρωπος θα μπορούσε να οδηγηθεί στην αυτοκτονία, ενώ ένας άγιος άνθρωπος του Θεού στην ίδια συγκυρία αναδεικνύεται ήρωας,

Ο άγιος Ευστάθιος βρέθηκε σε μια τραγική συγκυρία γεγονότων: είχε αφήσει τον ένα γιό του στην όχθη ενός ποταμού, ενώ μετέφερε τον άλλο γιό του στην απέναντι όχθη και επέστρεφε για να πάρει τον πρώτο. Στα μισά της διαδρομής βλέπει απέναντι ένα λιοντάρι να έχει αρπάξει το αγόρι του και να το μεταφέρει μακριά. Κοιτάζει μετά στην απέναντι όχθη και βλέπει ένα λύκο να αρπάζει τον δεύτερο γιό του και να απομακρύνεται τρέχοντας. Σε μια τέτοια τραγική συγκυρία, άλλος άνθρωπος θα λιγοψυχούσε και θα αφηνόταν να πνιγεί οπό νερό για να δώσει τέλος στην τραγωδία της ζωής του. Ο Ευστάθιος δεν έδωσε τέλος στη ζωή του, αλλά απεναντίας έζησε με ελπίδα στον Θεό ως χειρώνακτας εργάτης δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Ο υπομονετικός αυτός άνθρωπος έζησε για να δει ξανά την οικογένειά του. Ο Θεός τον αντάμειψε για την πίστη και την υπομονή του!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως – Σεπτἐμβριος

Απολυτίκιον Αγίου Ευσταθίου μεγαλομάρτυρος. ‘Ηχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Αγρευθείς ουρανόθεν προς ευσέβειαν ένδοξε, τη του σοι οφθέντος δυνάμει, δι’ ελάφου Ευστάθιε, ποικίλους καθυπέστης πειρασμούς, και ήστραψας εν άθλοις ιεροίς, συν τη θεία σου συμβίω και τοις υιοίς, φαιδρύνων τους βοώντας σοι’ Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω δείξαντί σε εν παντί, Ιώβ παμμάκαρ δεύτερον.

Δοξαστικόν
Ήχος πλ. β’ Εφραίμ Καρίας

Αδαμάντινε την ψυχήν, πως σε κατ’ αξίαν επαινέσωμεν; την γαρ φύσιν υπερέβης, χρημάτων και παίδων, και της συμβίου στερούμενος, την μακαρίαν εκείνην, και αοίδιμον φωνήν του Ιώβ εξεβόησας, ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο, ως τω Κυρίω έδοξεν. Ούτω και εγένετο. Αλλ’ ον ηγάπησας Θεόν, και ον θερμώς επεπόθησας, πάλιν σοι τους φιλτάτους εδωρήσατο, συναθλητάς γενέσθαι σοι προμηθευσάμενος, μεθ’ ων διά ποικίλων βασάνων, το μακάριον τέλος διήνυσας, αυτούς και συμπρεσβευτάς σου λαβόμενος, καρτερόψυχε Ευστάθιε, δυσώπησον λυτρωθήναι ημάς, των ανομιών ημών.

Κανών α’, Ωδή ς’, των Αγίων
Ήχος δ’ Θύσω σοι, μετά φωνής

Φανέντα, συ τον Χριστόν επόθησας ένδοξε, και συνεκράθης τω πόθω, ως φανήναι Μάρτυς ωραισμένος, πορφυρίδι, των σων αιμάτων καλλωπιζόμενος.

Έδραμες, ακολουθών Χριστού θείοις ίχνεσι, και κοινωνός ανεδείχθης, των παθών των τούτου και βασιλείας, ολοκλήρως, πανοικεσία Μάρτυς στεφόμενος.

Θεοτοκίον
Ρήμασι, του Γαβριήλ Παρθένε πανάμωμε, νυν κεχρημένοι βοώμεν· Χαίρε μόνη Μήτηρ ευλογημένη, χαίρε πύλη, δικαιοσύνης Ήλιον έχουσα.

iconandlight.wordpress.com