Κάποιος ρώτησε τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς ποιος ήταν ο υπεύθυνος για τη διαίρεση στην Εκκλησία. Ο Άγιος απάντησε απλά: «ο Διάβολος».

Μάρθα και Μαρία, αδελφές του Αγίου Λαζάρου του τετραημέρου και φίλου του Χριστού, ιεραπόστολες Μασσαλίας Γαλλίας μαζί με αδελφό τους Αγιο Λάζαρο τον τετραήμερο, από Βηθανία Ιεροσολύμων (1ος αἰ.)
Αββάς Αλώνιος της Σκήτεως στην Αίγυπτο (4 αἰ.)

Εορτάζουν στις 4 Ιουνίου

Αββάς Αλώνιος

Είπε ο Αββάς Αλώνιος : «Εάν δεν πει ο άνθρωπος στην καρδιά του ότι εγώ μόνος και ο Θεός είμαστε στον κόσμον δεν θα έχει ανάπαυση.».

Ρώτησε ο αββάς Αγάθων τον αββά Αλώνιο, λέγοντας: Πώς μπορώ να κρατώ τη γλώσσα μου για να μη λέγει ψέματα;
Και είπε εις αυτόν ο αββάς Αλώνιος: Εάν δεν πεις ψέματα πολλές αμαρτίες πρόκειται να κάνεις.
Κι εκείνος του είπε: Πώς;
Και είπεν εις αυτόν ο γέροντας: Να, δύο άνθρωποι ενώπιόν σου έπραξαν φόνο. Και ο ένας έφυγε στο κελλί σου. Και να, ο άρχοντας τον καταζητεί και σε ρωτά λέγοντας: Ενώπιόν σου φόνος έγινε. Εάν δεν πεις ψέματα, θα παραδώσεις τον άνθρωπο εις θάνατον. Καλύτερα άφησέ τον αυτόν ενώπιον του Θεού χωρίς δεσμά. Διότι Εκείνος γνωρίζει τα πάντα.

Είπε πάλι : «Αν θέλει ο άνθρωπος, από το πρωί μέχρι την εσπέρα, μπορεί να φθάσει σε μέτρα θεία».

Άγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης

– Γέροντα, ο Αββάς Αλώνιος λέει: «Εάν θέλη ο άνθρωπος, από πρωΐ έως εσπέρας γίνεται εις μέτρον θείον»*. Τί εννοεί;

– Η πνευματική ζωή δεν θέλει χρόνια. Σε ένα δευτερόλεπτο μπορεί να βρεθή κανείς από την κόλαση στον Παράδεισο, αν μετανοήση. Ο άνθρωπος είναι τρεπτός. Μπορεί να γίνη άγγελος, μπορεί να γίνη διάβολος. Πά πά πά, τί δύναμη έχει η μετάνοια! Απορροφά την θεία Χάρη. Έναν λογισμό ταπεινό να φέρη στον νού του ο άνθρωπος, σώθηκε. Έναν λογισμό υπερήφανο να φέρη, αν δεν μετανοήση και τον βρη ο θάνατος, πάει, χάθηκε. Βέβαια, ο ταπεινός λογισμός πρέπει να συνοδεύεται και από τον εσωτερικό αναστεναγμό, την εσωτερική συντριβή. Γιατί ο λογισμός είναι λογισμός, αλλά υπάρχει και η καρδιά. «Όλη ψυχή και διανοία και καρδία»** , λέει ο υμνωδός. Νομίζω όμως ότι ο Αββάς εδώ εννοεί μια πιο μόνιμη κατάσταση. Χρειάζεται ένα διάστημα, για να φθάση κανείς σε καλή κατάσταση. Σφάλλω, μετανοώ, συγχωρούμαι αυτήν την στιγμή. Αν έχω αγωνιστικό πνεύμα, μπορώ σιγά-σιγά να σταθεροποιήσω μια κατάσταση, αλλά μέχρι τότε ταλαντεύομαι.
*Τὸ Γεροντικόν, Ἀββᾶς Ἁλώνιος γ´, σ. 20.
**Από το τρίτο τροπάριο της ζ´ ωδής του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος στην Παναγία.
Αγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας»-92

***

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου του 1896, στο εξοχικό κτήμα των γονιών του, πού ήταν απόγονοι ευγενών, του Μπόρις Ιβάνοβιτς και της Γλαφύρα Μιχαϊλόβα Μαξίμοβιτς, στη μικρή πόλη Ανταμόβκα της επαρχίας του Κάρκοφ. Στο βάπτισμα έλαβε το όνομα του προς τιμήν του Αγίου Μιχαήλ του Αρχαγγέλου. Η εξοχική κατοικία ήταν κοντά σ’ ένα Μοναστήρι που το επισκεφτόταν τακτικά ο μικρός Μιχαήλ. Οι προγονοί του, από την πλευρά του πατέρα του, ήταν σερβικής καταγωγής. Ένας από τους προγόνους του, ο Άγιος Ιωάννης, Μητροπολίτης του Τομπόλσκ (10 Ιουνίου), ήταν ένας ασκητής με άγια ζωή, ένας ιεραπόστολος κι ένας πνευματικός συγγραφέας, που το λείψανό του παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ. Ο Άγιος Ιωάννης του Τομπόλσκ έζησε στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα και ανακηρύχθηκε Άγιος το 1916. Η αγιοποίηση του ήταν η τελευταία πού εορτάστηκε πανηγυρικά κατά τη διάρκεια της βασιλείας του τσάρου-μάρτυρα Νικολάου.

Σε ηλικία 11 ετών οι γονείς του Μπόρις και Γλαφύρα τον έστειλαν στην Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα που συνέχισε να ζει με ριζωμένη βαθειά την πίστη του . Εκεί συνάντησε και τον Επίσκοπο της Πολτάβα τον Θεοφάνη που ήταν ένας πολύ αγαπητός Ιεράρχης που επηρέασε τον Μιχαήλ. Σε μια στρατιωτική παρέλαση ενώ περνούσαν από τον Καθεδρικό Ναό ο μικρός Μιχαήλ (ήταν τότε 13 ετών) έκανε τον σταυρό του, οι συμμαθητές του γελούσαν και τον κορόιδευαν, τιμωρήθηκε από τις αρχές για την πράξη του αυτή, όμως ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος που ήταν προστάτης της Σχολής είπε να μην τιμωρηθεί ο δόκιμος Μιχαήλ γιατί με την πράξη του αυτή δηλώνει βαθειά και υγιή θρησκευτικά αισθήματα. Το 1914 τελείωσε την Στρατιωτική σχολή και ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Κιέβου αλλά οι γονείς του επέμεναν να πάει στην Νομική σχολή και ο Μιχαήλ κάνει υπακοή στους γονείς του. Και όπως παρατηρούσαν οι συμμαθητές του αυτός περισσότερο διάβαζε τους βίους των Αγίων από τα μαθήματα του, ωστόσο όμως ήταν καλός μαθητής. Τα χρόνια πέρασαν και τελείωσε τις σπουδές του. Τότε άρχισε ένα αντιχριστιανικό ρεύμα ν’ απλώνεται στην Ρωσία, όμως ο Μιχαήλ είχε βαθειά μέσα του την πίστη και ήταν τολμηρός.

Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Χάρκωβ συζητούσε να ξεκρεμάσουν την ασημένια καμπάνα του Ι. Ναού και να την λιώσουν.
Όλοι συμφώνησαν, άλλοι φοβόντουσαν ν’ αντιδράσουν και ετοιμάζονταν να το κάνουν αυτό, όμως ο Άγιος διαφώνησε μαζί με λίγους και άρχισαν οι συλλήψεις. Οι γονείς του είπαν να φύγει να κρυφτεί, όμως ο Μιχαήλ τους είπε: «Δεν υπάρχει τόπος που μπορεί κανείς να κρυφτεί από το θέλημα του Θεού και ότι χωρίς το θέλημα του Θεού δεν γίνεται τίποτα, δεν πέφτει ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μας». Έτσι φυλακίστηκε και μετά από 1 μήνα τον άφησαν ελεύθερο, ξανά συλλαμβάνεται και αφού διαπίστωσαν ότι δεν τον ενδιέφερε εάν θα ήταν ελεύθερος ή φυλακισμένος, τον έβγαλαν από την φυλακή. Ο Μιχαήλ ζούσε σε άλλο κόσμο και ποθούσε τον Θεό. Το 1921 φεύγει όλη η οικογένεια του (αφού ξέσπασε στη Ρωσία εμφύλιος πόλεμος) και πάνε στην Γιουγκοσλαβία όπου σπούδασε στο Βελιγράδι στην Θεολογική σχολή και για να μπορεί να τα βγάζει πέρα πουλούσε εφημερίδες. Οι γονείς του μετανάστευσαν και έζησαν στη Βενεζουέλα τη δεκαετία του 1950 .

Το 1924 χειροτονήθηκε αναγνώστης στην Ρωσική Εκκλησία του Βελιγραδίου από τον Επίσκοπο Αντώνιο και το 1926 χειροτονήθηκε διάκος και εκάρη μοναχός με τ’ όνομα Ιωάννης στο Μοναστήρι των Εισοδίων της Θεοτόκου του Μίλκοβο όπου ηγούμενος ήταν ο στάρετς Αμβρόσιος Κουργκάνοφ (Kurganov). Αργότερα μέχρι το 1934 διορίστηκε στην Ιερατική σχολή στην πόλη Βιτώλ (Μοναστήρι) της Σερβίας και τελούσε λειτουργίες και στα Ελληνικά για τους Έλληνες της περιοχής που τον αγαπούσαν πολύ. Εκεί στην Ιερατική σχολή φρόντιζε πολύ για τους μαθητές του, πήγαινε στα δωμάτια τους τα βράδια και τους σκέπαζε, τους σταύρωνε και έφευγε. Αυτός δεν κοιμόταν καθόλου σε κρεβάτι και τις λίγες ώρες που ξεκουραζόταν τα βράδια κοιμόταν σε καθιστή στάση ή γονατιστός στο πάτωμα μπροστά στα εικονίσματα.

Όταν έφευγαν οι μαθητές για διακοπές στα σπίτια τους μιλούσαν με θαυμασμό για τον καθηγητή τους τον Βλαντίκα Ιωάννη που πάντα προσευχόταν, που ποτέ δεν είχε κοιμηθεί στο κρεβάτι, που νήστευε αυστηρά και λειτουργούσε και κοινωνούσε καθημερινά.

Στον βίο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς αναφέρεται πως ήταν συνάδελφος στο εκκλησιαστικό σεμινάριο του Μοναστηρίου με τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς. Ο Άγιος Ιουστίνος έλεγε πως ο Άγιος Ιωάννης ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, μία εξαίσια προσωπικότητα και τον μάλωνε επειδή την νύχτα δεν κοιμόνταν και προσευχόνταν και έπειτα το πρωί ερχόνταν στο μάθημα ξάγρυπνος και οι μαθητές γελούσαν μαζί του: ”Κοιτάχτε. Πόσο αποκοιμισμένος είναι ο π.Ιωάννης!” Παρακάλεσε λοιπόν τον Άγιο Ιωάννη να κλείνει την νύχτα λίγο τα μάτια του για να μην εκθέσει την Σχολή.

Το 1934 αποφασίζουν να τον εκλέξουν Επίσκοπο, μια γνωστή του από τη Γιουγκοσλαβία διηγείται ότι : Μία φορά, όταν τον συνάντησε στο τραμ, τον ρώτησε τι τον είχε φέρει στο Βελιγράδι. Αυτός απάντησε ότι ήρθε στο Βελιγράδι επειδή από λάθος είχε δεχτεί μία ειδοποίηση στη θέση ενός άλλου Ιερομόναχου Ιωάννη, ο οποίος επρόκειτο να γίνει επίσκοπος. Όταν τον είδε ξανά την επόμενη μέρα, της είπε πώς το λάθος ήταν χειρότερο απ’ ό,τι είχε υποθέσει, επειδή αποδείχτηκε ότι είχαν αποφασίσει να τον χειροτονήσουν επίσκοπο. Όταν έφερε αντίρρηση, επισημαίνοντας τον τραυλισμό του, του είπαν πώς ο προφήτης Μωϋσής είχε την ίδια δυσκολία. Η χειροτονία έγινε στις 28 Μαΐου 1934. Ο Άγιος Ιωάννης ήταν ο τελευταίος επίσκοπος πού χειροτονήθηκε από τον Μητροπολίτη Αντώνιο.
Ο νεαρός επίσκοπος έφτασε στη Σανγκάη από τη Σερβία στις 21 Νοεμβρίου 1935, εορτή των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τον περίμεναν μια μισοκτισμένη Εκκλησία καθώς και η επίλυση μιας υπάρχουσας διαμάχης δικαιοδοσιών. Ο Άγιος Ιωάννης γρήγορα διευθέτησε αυτήν τη διαμάχη και με το πέρασμα του χρόνου εδραίωσε σχέσεις με τους Σέρβους, Έλληνες και Ουκρανούς της Επισκοπής του, οργάνωσε ορφανοτροφείο και το αφιέρωσε στον Άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκ που αγαπούσε τα παιδιά. Μάζευε άρρωστα φτωχά και πεινασμένα παιδιά από τους δρόμους και τα στενά της Σαγγάης, ξεκίνησε με 8 παιδιά και στο τέλος έφτασε τα 3.500 παιδιά. Όταν ήρθαν και εκεί οι κομουνιστές πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και μετά στην Αμερική.

Τις νύχτες προσευχόταν πολύ και όταν αισθανόταν εξάντληση, όπως ήταν γονατιστός, έβαζε το κεφάλι του στο πάτωμα και κοιμόταν λίγο μέχρι να πάει το πρωί στην Θεία Λειτουργία και άρρωστος να ήταν θα λειτουργούσε. Δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος ασκητής αλλά ο Θεός του είχε δώσει και το προορατικό χάρισμα και οι προσευχές του έφερναν την θεραπεία. Καθημερινά επισκεπτόταν τους ασθενείς του, τους εξομολογούσε και τους κοινωνούσε. Σε σοβαρά ασθενείς σκεκόταν ώρες δίπλα τους προσευχόμενος και γονατιστός και γινόταν πολλές φορές το θαύμα.

Μια νοσοκόμα από το εβραϊκό νοσοκομείο στη Shanghai (Σαγγάη) της Κίνας μας είπε τα ακόλουθα:
Κατά τη διάρκεια της Μ. Εβδομάδας, ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς ήρθε στο νοσοκομείο για να επισκεφθεί ορισμένους Ρώσους Ορθοδόξους, που ήταν εκεί. Περνώντας από ένα θάλαμο, σταμάτησε μπροστά από ένα κρεβάτι που ήταν κλεισμένο με το παραβάν, πίσω από το οποίο πέθαινε μια Εβραία ηλικιωμένη γυναίκα. Οι συγγενείς της περίμεναν ήδη στον προθάλαμο το θάνατό της. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς σήκωσε το σταυρό του πίσω από το παραβάν και φώναξε δυνατά “Χριστός Ανέστη!”. Η άρρωστη γυναίκα συνήλθε αυτοστιγμής και ζήτησε νερό! Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στη νοσοκόμα και της είπε ότι η άρρωστη κυρία θέλει νερό. Ολόκληρο το προσωπικό του νοσοκομείου έμεινε κατάπληκτο από την αλλαγή της κατάστασης αυτής της γυναίκας, η οποία βρισκόταν λίγο πριν το θάνατο! Σύντομα θεραπεύθηκε εντελώς και βγήκε από το νοσοκομείο.
Βσεβολόντ Ρέγιερ
Βραζιλία
27 Σεπτεμβρίου 1966

Θα διηγηθούμε από την μαρτυρία του π. Σεραφείμ Ρόουζ (Fr. Seraphim Rose, California, USA) ένα περιστατικό που παρουσιάζει την ακλόνητη πίστι του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς στο Χριστό, το οποίο διηγείται η Ο. Σκοπικιένκο κι έχει επιβεβαιωθή από πολλά άτομα της Shanghai (Σαγγάης):
«Κάποια κ. Μενσχίκοβα υπέστει δάγκωμα από λυσσασμένο σκυλί. Προφανώς δεν πήρε την κατάστασί της στα σοβαρά κι αμέλησε τα εμβόλια κατά της λύσσας, με αποτέλεσμα μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, να προσβληθή από αυτή την τρομερή ασθένεια. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς έμαθε το γεγονός κι έσπευσε να συναντήσει την ετοιμοθάνατη γυναίκα. Αμέσως την κοινώνησε, αλλά όμως αυτή έπαθε κρίσι λόγω της λύσσας, άρχισε να αφρίζη από το στόμα κι έφτυσε τη Θεία Κοινωνία που μόλις είχε λάβει. Επειδή όμως η Θεία Κοινωνία δεν επιτρέπεται να πέση κάτω, ο Άγιος έσκυψε αμέσως, μάζεψε τα Τίμια Δώρα, που μόλις είχε φτύσει κάτω στο πάτωμα η άρρωστη γυναίκα και τα έφαγε εκείνος! Αμέσως οι γύρω του, του είπαν: “Βλαντίκα (=Πάτερ) τι κάνεις εκεί; Η λύσσα είναι τρομερά κολλητική”. Ο Βλαντίκα, όμως, ειρηνικά τους απάντησε: “Δεν θα πάθω απολύτως τίποτα, γιατί είναι τα Άχραντα Δώρα, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού”. Κι έγινε ακριβώς όπως το είπε, δεν έπαθε απολύτως τίποτα!».

Όταν ήρθαν στην Κίνα οι κομμουνιστές έφυγαν οι Ρώσοι για την Αμερική και φεύγει και ο Άγιος το 1951 στην Αμερική μεταφέροντας το ποίμνιο του. Οι Επίσκοποι της Συνόδου αποφασίζουν και τον στέλνουν στην Επισκοπή του Παρισιού και των Βρυξελλών.

Τελούσε καθημερινά τη Θεία Λειτουργία, μνημονεύοντας χιλιάδες ονόματα. Είχε λάβει από τον Θεό το διορατικό χάρισμα, που το χρησιμοποιούσε με διάκριση, για τη σωτηρία ψυχών…
Επανειλημμένως πιστοί τον έβλεπαν πότε ανυψωμένο από τη γη, άλλοτε περιβαλλόμενο – εντός υπέρλαμπρου Άκτιστου φωτός. Αρκούνταν στα πιο ταπεινά ενδύματα, φορούσε μόνο ελαφριά σανδάλια που συχνά τα έδινε σε κάποιον φτωχό, και λειτουργούσε ανυπόδητος προς μεγάλο σκανδαλισμό ορισμένων…
Ένας Ρωμαιοκαθολικός ιερέας, θέλοντας να βεβαιώσει τους πιστούς του ότι η αγιότητα δεν ήταν επ’ ουδενί ένα πράγμα του παρελθόντος, μην βρίσκοντας παπικό παράδειγμα, φώναξε στην ομιλία του:
«Ζητάτε αποδείξεις; Λέτε ότι πια δεν υπάρχουν ούτε θαύματα, ούτε άγιοι. Να! που στους δρόμους του Παρισιού σήμερα κυκλοφορεί ένας ζωντανός άγιος, ο Ιωάννης ο Aνυπόδητος!».

Μια πνευματική του κόρη η Ζηναΐδα Ζουλιέμ, που τον υπηρέτησε στην Γαλλία μας αναφέρει για τον Άγιο.
Γνώρισα λέει για πρώτη φορά τον Άγιο πηγαίνοντας στο σπίτι του στις Βερσαλλίες, ένα κελλί που ήταν ένα μικρό δωμάτιο με μικρά κουτιά με γράμματα μέσα, ένα τραπέζι, ένα καναπέ και μια σακούλα με ξερά πρόσφορα. Φορούσε πέδιλα ή παντόφλες και πολλές φορές ήταν και ξυπόλητος γιατί τα έδινε στους φτωχούς. Κάλτσες δεν φορούσε, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες.

«Θα σας διηγηθώ τώρα άλλο ένα θαυμαστό γεγονός. Η Ελένη Παύλοβα, όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, αγαπούσε τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς πάρα πολύ. Κάποτε, όταν εκείνος ζούσε ακόμα, ήρθε και μου είπε η μικρή: “Θεία Ζηναΐδα, έχω μια κρεατοελιά στην πατούσα του ποδιού μου, η οποία δεν μπορεί να φύγη, παρά μόνο με χειρουργείο, αλλά όμως φοβάμαι τις χειρουργικές επεμβάσεις. Αύριο θα πρέπη να πάω στο νοσοκομείο για την επέμβασι. Τα πάντα είναι κανονισμένα, αλλά εγώ όμως δεν θα πάω, γιατί φοβάμαι”.
“Γιατί δεν ζητάς από τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς να προσευχηθή για σένα; Και τότε, θα μπορούσες να πας με ηρεμία στην επέμβασι”, της απάντησα.
Με την παιδική της απλότητα, εκείνη τη στιγμή προσευχήθηκε στον Άγιο. Δεν του ζήτησε μόνο να έχη επιτυχία η επέμβασι, αλλά τον παρακάλεσε να την αποφύγει εντελώς. Δεν του έγραψε καν κάποιο γράμμα, απλά του μετέφερε τον πόνο της με την προσευχή της, ζητώντας τη βοήθειά του. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η κρεατοελιά εξαφανίστηκε και δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά. Έτσι απλά! Και ποτέ δεν χρειάστηκε να κάνει χειρουργική επέμβασι!
Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς είχε προφητέψει για αυτό το κοριτσάκι, ότι θα γίνει πρεσβυτέρα (θα παντρευθή ιερέα), μάτουσκα δηλαδή, όπως λέγεται. Όταν ήταν ακόμα μαζί μας, στην τελευταία του επίσκεψι και λίγο πριν αναχωρήση, ήρθε και τον επισκέφθηκε αυτή η κοπέλα. Κουβέντιασε μαζί του και τον ρώτησε: “Μπορώ να παντρευτώ ένα Γάλλο νεαρό, ο οποίος είναι πολύ καλός και επιθυμεί να με ζητήση σε γάμο;”. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς έγειρε το κεφάλι του στο πλάι, χαμογέλασε με το παιδικό του χαμόγελο και είπε: “Θα γίνης παπαδιά”. Για λίγα δευτερόλεπτα σιώπησε και μετά από λίγο συμπλήρωσε: “Μόνο που θα παντρευθής Ρώσο”, και σύντομα, πραγματικά έγινε μάτουσκα, δηλαδή παπαδιά».

Όταν πήγαινε στους ασθενείς διάβαζε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και γινόταν το θαύμα. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τα κοιτούσε με το στοργικό του βλέμμα, όλοι δεν ξεχνούσαν το ζεστό του βλέμμα, όταν σε κοίταζε ήξερες ότι εκείνη την στιγμή ήσουν το πιο αγαπημένο πρόσωπο στον κόσμο. Συνήθιζε να περπατά ξυπόλητος ακόμα και στο πιο άγριο τσιμέντο στο πάρκο στις Βερσαλίες, έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ και μόνο όταν κάποιος φρόντιζε γι’ αυτό, αλλιώς το παρέλειπε και αυτό.
Τελούσε καθημερινά την Θεία Λειτουργία και το Άγιο Δισκάριο ήταν πάντοτε γεμάτο γιατί μνημόνευε πλήθος ονομάτων από κάθε τσέπη του έβγαζε χαρτάκια με ονόματα και κάθε μέρα προστίθενται και άλλα ονόματα από τα γράμματα που του έστελναν και του ζητούσαν να κάνει προσευχή. Όταν προσευχόταν στην Αγία Τράπεζα το Άκτιστο Φως τον έλουζε και δεν πατούσε στην γη. Πάντοτε ράντιζε με αγιασμό τον Ναό και το γραμματοκιβώτιο που έριχνε τα γράμματα του μόνος του αφού τα σταύρωνε πήγαινε ξυπόλητος στο χιόνι και στην βροχή και τα έριχνε. Όταν έφυγε στην Αμερική άλλαξαν το γραμματοκιβώτιο με άλλο καινούργιο, εγώ στεναχωρέθηκα και όταν αργότερα ήρθε πάλι για λίγο στην Γαλλία ο Άγιος τον είδα να παίρνει τον αγιασμό και να πηγαίνει να ραντίσει το νέο γραμματοκιβώτιο χωρίς εγώ να του έχω πει τίποτα. Μια μέρα περνώντας από τον Ναό άκουσε κλάματα, προχώρησε μέχρι το ιερό κοιτώντας μέσα είδε τον Άγιο να είναι γονατιστός πίσω από την Αγία Τράπεζα και να κλαίει γοερά για τα προβλήματα των άλλων, Δεν άντεχε η ψυχή της να τον ακούει που έκλαιγε και έφυγε αθόρυβα από τον Ναό.

Το 1962 εξελέγη Αρχιεπίσκοπος στο Σαν Φρανσίσκο, εκεί όπου υπέμεινε αγόγγυστα πολλές δοκιμασίες και κατηγορίες. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν γεμάτα από την πίκρα της συκοφαντίας και των διωγμών. Μερικές φορές ο Άγιος Ιωάννης προκαλούσε φθόνο, δυσμενείς κριτικές ή δυσφορία στους ανθρώπους, όταν τους φερόταν αυστηρά, εμμένοντας στους εκκλησιαστικούς κανόνες. Εκείνη την εποχή κάποιος ρώτησε ποιος ήταν ο υπεύθυνος για τη διαίρεση στην Εκκλησία. Ο Άγιος απάντησε απλά: «ο Διάβολος».

Στην Σαγγάη επιχείρησαν δυό φορές να τον δηλητηριάσουν. Μία ρίχνοντας δηλητήριο στο φαγητό του και μία ρίχνοντας δηλητήριο στον οίνο της αγίας προθέσεως! Την δεύτερη δηλητηρίαση την επιχείρησε…ιερεύς, ο οποίος αργότερα στο Σαν Φρανσίσκο έγραφε συνεχώς άρθρα εναντίον του. Όταν αργότερα πέθαινε από καρκίνο, ο άγιος όντως Ιωάννης, πήγε και τον βρήκε για να τον ελευθερώσει από τις αμαρτίες του και πέτυχε να μετανοήσει.

Πολλοί πιστοί, ευσυνείδητοι κληρικοί και σεβαστοί από όλο τον κόσμο ιεράρχες απέρριπταν ή και μισούσαν ακόμη τον Άγιο Ιωάννη ενόσω ζούσε.
Τον έβριζαν ανοιχτά μόλις έμπαινε στην Εκκλησία, του φώναζαν πως ήταν αλαζόνας και πλανεμένος και τον παρομοίαζαν με τον άσχημο χαρακτήρα του πατρός Φέραποντ από τους Αδελφούς Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι.

Η πρώτη μας αντίδραση όταν ακούμε για τέτοιους ανθρώπους είναι:
«Πως μπορούν οι άνθρωποι να είναι τόσο τυφλοί;
Δεν ήταν φανερό πως ήταν Άγιος;»
Όχι, δεν ήταν «φανερό».
Αν έβλεπε κανείς τον Άγιο εξωτερικά, ήταν ένα θέαμα που σίγουρα σόκαρε:
Ασουλούπωτος, καμπούρης, με ένα ελάττωμα που όταν μιλούσε ακουγόταν σαν να έλεγε ασυναρτησίες.
Η σταθερότητα της, οδηγούμενης από το Θεό, θέλησής του –αυτή η αρετή που του επέτρεψε να φτάσει τέτοιο ασκητικό ύψος- παρεξηγείτο ως αλαζονεία και παράλογο πείσμα.
Για πολλούς ήταν απλά ένας γκρινιάρης, ξεροκέφαλος γέρος που επέμενε πάντοτε στις δικές του, «λανθασμένες» ιδέες σχετικά με το έργο της Εκκλησίας.
Και το χειρότερο για τους μηχανορράφους και τους δολοπλόκους ήταν πως δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη δόξα καμμίας κλίκας και κανενός κόμματος.
Ήταν ελεύθερος ενώπιον του Θεού.
Με λίγα λόγια, ήταν μια απόλυτη προσβολή στη λογική του κόσμου, η οποία κοιτάει μόνο την εξωτερική εμφάνιση και ψάχνει για προσωρινά πλεονεκτήματα για την ίδια ή για κάποια συγκεκριμένη ομάδα της.

Ο κόσμος, που κείται εν τω πονηρώ και κυβερνιέται από τον πρίγκιπά του, το διάβολο, προσπάθησε να εκμηδενίσει την επιρροή του Αγίου Ιωάννη.
Αν και είναι αδύνατον για το θεϊκό να «πετύχει» , όπως εννοεί την “επιτυχία” αυτός ο έκπτωτος, διεφθαρμένος κόσμος, άγιοι σαν τον Άγιο Ιωάννη είναι πράγματι νικητές ενώπιον της αιωνιότητος και της τελικής κρίσεως.
Η παρούσα κυριαρχία του κακού δεν πρέπει να μας μετατρέψει σε απαθείς παρατηρητές που επιτρέπουν στην κτηνωδία να θριαμβεύσει.
Είναι καθήκον μας να υπερασπιζόμαστε το καλό από τις επιθέσεις αυτού του κόσμου.
Έτσι λοιπόν, ακόμα και αν ανήκαμε ανάμεσα σε αυτούς που βλέπουν πέρα από εξωτερικές εμφανίσεις και την κοινή γνώμη, ακόμα και αν είχαμε νιώσει συμπόνια για τον Άγιο Ιωάννη όταν τον κατηγορούσαν και τον δίκαζαν, και πάλι δεν είναι αρκετό.
Εάν πρόκειται να ακολουθήσουμε αυτό που είναι Θεϊκό, πρέπει να γίνουμε ήρωες, όπως ήταν ο Άγιος Ιωάννης.
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να διακινδυνεύσουμε ακόμη και «το καλό μας όνομα»- την προσωπική ή ομαδική μας αξιοπιστία και θέση- για να διακηρύξουμε την ασυγκράτητη δύναμη του Θεού, ο οποίος δοξάζεται μέσα από τους Αγίους Του!
Ένας Ορθόδοξος ιερέας ο οποίος υπήρξε και ο ίδιος μάρτυρας σε ορισμένα θαύματα του Αγίου Ιωάννη, είπε πολύ σωστά πως: «Ο Άγιος Ιωάννης είναι μια όαση κατά κάποιο τρόπο, ειδικά στους καιρούς μας, ανάμεσα στους ανθρώπους>>.

Η Χάρη του Θεού μας αυτά τα έσχατα κι αποκαλυπτικά χρόνια μας έδωσε παράδειγμα και οδηγό τον Άγιο Ιωάννη, τον ξυπόλυτο Αρχιερέα και διά Χριστόν σαλό, να βαδίζει στους δρόμους τριών ηπείρων, να μετατρέπει την εξορία του σε ευλογία -όχι μόνο για τους διωγμένους ομοεθνείς του, αλλά και για τους αλλόδοξους και αλλόθρησκους- και να γίνεται για όλους η θερμή αγκαλιά του Χριστού.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς στάλθηκε σαν δώρο αγιότητας στους ανθρώπους των τελευταίων ημερών. Είναι ένα σταθερό μέτρο που δείχνει ποιος και τι είναι αληθινό στους μπερδεμένους καιρούς μας.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/25/26267/

Να προσηλώνετε τους λογισμούς σας σε εκείνα που είναι αιώνια. Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2014/06/30/%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B7%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%83%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CE%B5/

Ο π. Αμβρόσιος ακτινοβολούσε την ειρήνη και τη χαρά της Βασιλείας του Θεού. π. Αμβρόσιος Κουργκάνοφ (Kurganov), Πνευματικός πατέρας του Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/30/%CE%BF-%CF%80-%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD/

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. α´. Τον Συνάναρχον Λόγον.

Τω Σωτήρι αμέμπτως διακονήσασαι, αι του Αγίου Λαζάρου θείαι αυτάδελφοι, συν τη Μάρθα τη κλεινή, Μαρία πάνσεμνε, και την Ανάστασιν Αυτού, συν Μυροφόροις Γυναιξί, μαθούσαι εκ του Αγγέλου, φωτός εμπλήσθητε θείου, ημίν αιτούσαι τα σωτήρια.

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς. Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε

Εν κόσμω εβίωσας ως ασκητής θαυμαστός, και γέγονας στήριγμα των λογικών του Χριστού, προβάτων μακάριε· άφθαρτον το σον σκήνος, και ακέραιον ώφθη, ρέον αδιαλείπτως των θαυμάτων την χάριν· διό σε ω Ιωάννη σοφέ, πόθω γεραίρομεν.

Ωδή στ΄. Κατήλθες εν τοις κατωτάτοις.

Εισέδυς μυχίοις καρδίας της σης, και κατέμαθες της χάριτος τρόπους, μαθητής χρηματίσας Χριστού, και εδίδασκες μαθητάς σου τηρείν, νοεράν ησυχίαν.

Νηστεία και αγρυπνία συνεχεί, χαμευνία τε και προσευχή συντόνω, κατεμάρανας σαρκός τας ορμάς· όθεν γέγονας μυστηρίων αυτουργός, και πιστών θυμηδία.

Τοις λόγοις τοις σοίς ώσπερ μέλι σοφέ, μαθητών σου ο χορός εντρυφώντες, απαύστως αδολεσχούσιν αυτοίς, και βοώσί σοι· εξοικείωσον ημάς, τω Θεώ ιεράρχα.

iconandlight.wordpress.com