Ανάμνησις της εισόδου της αχειροτεύκτου μορφής του Κυρίου ημών Iησού Xριστού εκ της Εδεσσηνών πόλεως (σημερινή Ούρφα) εις την θεοφύλακτον και βασιλίδα των πόλεων ανακομισθείσης, δηλ. του Αγίου Μανδηλίου, και
Του Αγίου Κεραμίου εκ της Εδέσσης
Εορτάζουν στις 16 Αυγούστου
Στίχοι
Eν σινδόνι ζων εξεμάξω σην θέαν,
O νεκρός εισδύς έσχατον την σινδόνα.
Eις το Kεράμιον.
Aχειρότευκτον χειρότευκτος σον τύπον,
Φέρει Kέραμος παντοτεύκτα Xριστέ μου.
”Εν τω φωτί της δόξης του προσώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα και εν τω ονόματί Σου αγαλλιασόμεθα εις τον αιώνα.”
Θάξιζε να αγωνίζεται κανείς χίλια χρόνια για να δη αυτή την ομορφιά για μια στιγμή μόνο. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Όταν ένας άνθρωπος αναβιβάσει το νου του από τα γήινα προς τον Θεό, με την επιθυμία να γίνει ευάρεστος στον Θεό, Εκείνος τότε του αποκαλύπτει το θέλημα Του πολυτρόπως. Γράφει ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: ” Αν ένας άνθρωπος επιθυμήσει ολοκληρωτικά να ευαρεστήσει τον Θεό, ο Θεός τον διδάσκει το θέλημα Του είτε δια των σκέψεων, είτε μέσω κάποιου άλλου προσώπου, είτε δια της Αγίας Γραφής”. Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται παρατηρητικός και πρόθυμος και αναμένει την απάντηση του Θεού ένδοθεν και έξωθεν. Γι’ αυτόν παύει να υπάρχει τύχη. Όλος ο κόσμος γίνεται σαν μια λύρα δεκάχορδη, που δεν βγάζει ήχο, αν δεν την αγγίξει το χέρι του Θεού.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Απρίλιος)
***
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Προς μια ευσεβή ψυχή για τη σημαντικότερη άσκηση
Εσύ κατάλαβες την πίστη ως άσκηση και ορθά το κατάλαβες. Οι ασκήσεις σου έως τώρα αναφέρονταν στην νηστεία, την προσευχή και την ελεημοσύνη. Και τούτο είναι ορθό, και τα τρία είναι μεγίστης σημασίας. Η νηστεία, η προσευχή, και η ελεημοσύνη είναι η πρακτική έκφραση της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης. Μέσω όλων αυτών και μέσω της εφαρμογής των εντολών του Χριστού δείχνεις πως παραδίδεσαι στη βούληση του Θεού. Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη αλλά και όλων των σκέψεων και αισθημάτων και ενεργειών μας, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας. «ότι καταβέβηκα εκ του ουρανού ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με» είπε ο Χριστός ( Ιωάν. 6, 38 ). Και λίγο πριν τα πάθη Του, μέσα σε ματωμένο ιδρώτα, απευθύνεται στον Πατέρα λέγοντας: «πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω» ( Λουκ. 22, 42 ).
Υπάρχουν πολλοί βαπτισμένοι άνθρωποι, που προσπαθούν να εκπληρώσουν τον νόμο του Θεού, όμως παρόλα αυτά δεν είναι εντελώς παραδομένοι στη θέληση του Θεού. Όταν έρχονται πάθη και δυσκολίες εκείνοι γκρινιάζουν στον Δημιουργό τους. Έτσι φανερώνουν, πως δεν έχουν παραδοθεί στο Θεό τους, και ότι η πίστη τους είναι ρηχή και όλα τα έργα της πίστης υπολογισμένα με τον ανθρώπινο υπολογισμό. Γι’ αυτό εσύ να γνωρίζεις ότι η άσκηση στο να παραδίνεσαι στη βούληση του Θεού είναι το πιο σημαντικό∙ πιο πολύ απ’ όλες τις ασκήσεις στην πίστη. Στην αρχή κάθε καινούριας μέρας πες: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Και πάλι το ίδιο όταν έρχεται μια καινούρια νύχτα: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Ξεκινώντας για δουλειά και γυρίζοντας από τη δουλειά, πάλι το ίδιο: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Και όταν είσαι υγιής και όταν πέφτεις στην κλίνη, και όταν λαμβάνεις και όταν χάνεις, πάλι: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Τελικά όταν φθάσει η αναπόφευκτη ώρα, και συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο τον άγγελο του θανάτου, πες με θάρρος: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα μου και Θεέ μου!
Πηγή: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δεν φτάνει μόνο η πίστη…, Ιεραποστολικές επιστολές Β’», μετάφραση: Σβετλάνα Πέτσιν, Ηλίας Σαραγούδας, Νεφέλη Σαραγούδα – Πέτσιν, Εκδόσεις «εν πλώ», σελ. 118-119
***
Φως από την εικόνα του Χριστού.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Στις 19 Οκτωβρίου του 1978 (π. η.) συνέβη στον Όσιο ένα ακόμη θαυμαστό γεγονός. Ήταν βράδυ, και γονατιστός στο κρεββάτι του ξεκίνησε να κάνει το Απόδειπνο με κομποσχοίνι. Στο προσκέφαλό του είχε ακουμπισμένη και μία χάρτινη εικόνα του Χριστού, εκτύπωση της αγιογραφίας που είχαν κάνει οι αδελφές με την καθοδήγησή του. Μόλις λοιπόν άρχισε το κομποσχοίνι, η εικόνα αυτή άρχισε να αστράφτει! Την πήρε και την ασπαζόταν με πολλή ευλάβεια και, καθώς την ασπαζόταν, πάλι αστραποβολούσε. Το ίδιο γινόταν και όταν την άγγιζε στο σημείο όπου ο Χριστός κρατάει το Ευαγγέλιο.
Το βράδυ εκείνο φιλοξενούσε έναν μοναχό, που την ίδια ώρα έκανε και αυτός το Απόδειπνο στο εκκλησάκι. Τον φώναξε, και είδε και εκείνος τις θείες αστραπές που έβγαιναν από την εικόνα. Του είπε: «Χάιδεψέ την και εσύ», αλλά εκείνος σαστισμένος την πίεζε με δύναμη. Του είπε: «Δεν γίνεται με το πάτημα, χάιδεψέ την απαλά». Την άγγιξε απαλά, και αμέσως βγήκε φως· το χέρι του φαινόταν διάφανο, όπως φαίνονται τα δάχτυλα, όταν πίσω τους υπάρχει δυνατό φως. Στην συνέχεια το θαυμαστό αυτό γεγονός επαναλαμβανόταν, κάθε φορά που ο Όσιος άγγιζε ή ασπαζόταν την εικόνα. Αυτό το είδαν και το μαρτυρούν και άλλοι μοναχοί. Για να μην γίνει όμως ευρύτερα γνωστό και το εκμεταλλευθή ο διάβολος, ο Γέροντας έδωσε την εικόνα ευλογία σε κάποιον. Ο Όσιος Παΐσιος, «τω φωτί της διακρίσεως περιλαμπόμενος», προτίμησε να στερηθή την φωτοβολούσα εικόνα.
Εμφανίσθηκε ο Χριστός μέσα σε πολύ φως, έλαμπε το πρόσωπό Του, και με την γλυκειά Του όψη σε διέλυε, πώς μπόρεσαν να φτύσουν τέτοια μορφή; Θάξιζε να αγωνίζεται κανείς χίλια χρόνια για να δη αυτή την ομορφιά γιά μιά στιγμή μόνο. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/15/49721/
Θεού Θέα Θείον Θαύμα , Tο ‘Αγιον Μανδήλιον
https://iconandlight.wordpress.com/2015/08/15/%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CE%B8%CE%AD%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1-t%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF/
Το Άγιο Μανδήλιο και το Άγιο Κεράμιο του Κυρίου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/15/14364/
Απολυτίκιον του Αγίου Μανδηλίου του Χριστού. Ήχος β’.
Την άχραντον Εικόνα σου προσκυνούμεν Αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν, των πταισμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γαρ ηυδόκησας σαρκί, ανελθείν εν τω Σταυρώ, ίνα ρύση ους έπλασας, εκ της δουλείας του εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν σοι. Χαράς επλήρωσας τα πάντα, ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον.
Απολυτίκιον της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, Ήχος α’.
Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε μετέστης προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.
Ήχος β΄. Ποίοις ευφημιών.
Ποίοις οι γηγενείς όμμασιν, εποψώμεθά σου την εικόνα, την τα των Αγγέλων στρατεύματα, βλέπειν αδεώς ου δεδύνηνται, θεϊκώ φωτί αστραπτόμενην; Απαίρει γαρ από γης απίστων σήμερον, και πόλιν προς βασιλίδα, και λαόν ευσεβή. Επιδημεί θεία νεύσει, ης περ τη εισόδω επιφαίνονται βασιλείς, προσπίπτοντες ταύτη, μετά φόβου Χριστέ και πίστεως.
Ποίαις οι χοϊκοί ψαύσωμεν, της εικόνος σου Λόγε παλάμαις; Οι ρερυπωμένοι τοις πταίσμασι, του αναμαρτήτου Θεού ημών, οι εν μολυσμοίς του απροσίτου. Καλύπτει τα Χερουβίμ τας όψεις τρέμοντα. Ου φέρει τα Σεραφίμ οράν την δόξαν σου. Φόβω δουλεύει σοι Κτίσις. Μη ούν κατακρίνης αναξίως σου την μορφήν, Χριστέ την φρικτήν, ασπαζομένους ημάς εκ πίστεως.
Ωδή δ’. Χριστός μου δύναμις.
Γλυκύ μεν ήλιος, αυγάζων όμμασι, γλυκυτέρα δε όψις η Ση Χριστέ, του αφομοιώματος, ότι ο μεν τα αισθητά, αύτη δε τα νοητά φωταυγεί.
Ωδή ς’. Συνεσχέθη.
Ωραιώθης κάλλει παρά πάντας, Σώτερ, τους υιούς των βροτών· καν γαρ ουκ είδος είχες, ουδέ κάλλος εν καιρώ του πάθους, αλλά τω όντι πάντα κατεφώτιζες και δηλοί Σου της μορφής η θέα, ης το ομοίωμα, ράκει εκτυπωθέν, ώσπερ θησαυρός ημίν δεδώρηται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου