Προς την αγία Ολυμπιάδα την Διακόνισσα «Εγώ γνωρίζω των λογισμών σου την ευγένεια», Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

Κοίμησις της Αγίας Άννης, μητρός της Υπεραγίας Θεοτόκου
Οσίας Ευπραξίας,
Οσίας Ολυμπιάδος της διακόνου

Εορτάζουν στις 25η Ιουλίου

Oλυμπιάς πεσούσα πατρίδος φίλης,
Προς την άνω χαίρουσα βαίνει πατρίδα.

«Όσο σφοδρότερη είναι η τρικυμία, τόσο και τα βραβεία είναι μεγαλύτερα, αν την υποφέρετε συνεχώς με ευχαρίστηση και με την πρέπουσα ανδρεία, όπως και κάμνετε». ιερός Χρυσόστομος προς Ολυμπιάδα

Η Ολυμπιάδα γεννήθηκε γύρω στα 370 μ.Χ. Ο πατέρας της Σεκούνδος ηταν κόμης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ο θείος, της Προκόπιος που την ανέλαβε οταν πεθανε ο πατερας της, ήταν φίλος του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Της μικρής Ολυμπιάδας της άρεσε να φωνάζει τον Γρηγόριο «πατέρα» . Έμεινε πολύ νέα χήρα και στα τριάντα της χρόνια χειροθετείται διακόνισσα από τον προκάτοχο του Χρυσοστόμου στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως Νεκτάριο.  Αφοσιώθηκε, έπειτα, στο μέγα αρχιεπίσκοπο Κων/πολεως Ιωάννη το Χρυσόστομο και γεμάτη ενθουσιασμό τον στήριξε και διακόνησε.

Αργότερα, όταν ο Χρυσόστομος εξορίστηκε, τη συκοφαντούν, τη σέρνουν στα δικαστήρια με τη βαριά κατηγορία ότι είναι ένοχη για την πυρκαγιά της βασιλικής της Αγίας Σοφίας. Έπρεπε κι’ αυτή να γευθεί σαν το δάσκαλό της τα βάσανα της εξορίας για μια αιτία τόσο τιποτένια: Γιατί δεν θέλησε να επικοινωνήσει με τον ανάξιο επίσκοπο Αρσάκιο. Η ανδρεία, η ηρωική υπομονή, η μόρφωση, είναι τρία από τα πνευματικά μαργαριτάρια που κοσμούν την «ανδρεία γυναίκα», όπως την ονομάζει ο Παλλάδιος. Κανείς από όσους κρίνουν σωστά δεν της βρίσκει ψεγάδι. «Εγώ γνωρίζω των λογισμών σου την ευγένεια», την βεβαιώνει ο ιερός της δάσκαλος. Η ακτινοβολία της αγάπης της, έφθανε σε χώρες μακρινές και έρημες, ως τα πέρατα της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Εκεί όμως που η εφευρετικότητα της αγάπης της Ολυμπιάδας ξεπερνούσε κάθε όριο, ήταν στις φροντίδες για το Χρυσόστομο. Τί δεν επινοούσε η ευγενική διακόνισσα, για να τον ανακουφίσει! Κι αυτός από την εξορία του με 17 επιστολές, προσπαθεί να διασκορπίσει τα βαριά νέφη της αθυμίας που τη συντρίβουν για τον άδικο διωγμό του, βεβαιώνοντας την ότι ήγγισε την αψίδα των ουρανών με τις αρετές της. «Σκεπτομένη, λοιπόν, πόσο είναι το κέρδος του επίμοχθου βίου, να χαίρεσαι και να ευφραίνεσαι που από τη νεότητά σου βάδισες την κερδοφόρα και γεμάτη μύρα λαμπρά και ανθισμένα στεφάνια οδό. Μεγάλες προσδόκα τις αμοιβές, πολλά τα βραβεία, άφατες τις αντιδόσεις. Αναλογίσου τη χορεία με τις παρθένες, τις ιερές παστάδες, τον νυμφώνα των ουρανών, τη θαυμαστή εκείνη λαμπαδηφορία, τη διαμονή με τους αγγέλους, την με τον Νυμφίο Χριστό, τα αγαθά τα και λόγον και νουν υπερβαίνοντα…»

Αγωνίζεται με άφθονα δάκρυα ημέρα και νύκτα υπέρ της αληθείας, όταν το σκάφος της Εκκλησίας κλυδωνίζεται και καταποντίζεται μέσα στο πέλαγος των πειρασμών. Αγωνίζεται, αλλά μάταια, να φέρει τον Χρυσόστομο πλησιέστερα από τη µακρινή εξορία του και φροντίζει για τις όποιες ανάγκες του. Εξόριστη εξ αιτίας του στη Νικομήδεια, συκοφαντούμενη, βυθισμένη σε ποικίλες θλίψεις και δοκιμασίες, αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της πίστεως και της υπομονής. Πέθανε στη Νικομήδεια, μόλις 50 ετών, λίγο μετά από το θάνατο του ιερού Χρυσοστόμου.

Προς την Διακόνισσα Ολυμπιάδα” Επιστολή 9η
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Τι θρηνείς και τι κτυπιέσαι; Γιατί επιβάλλεις στον εαυτό σου τόσες τιμωρίες όσες ούτε και οι εχθροί σου δεν μπόρεσαν ως τώρα να σού καταφέρουν; Γιατί παραδίδεις τόσο πολύ την ψυχή σου στην τυραννία της αθυμίας;…

Γιατί στενοχωριέσαι που δεν μπόρεσες να κάνεις κάτι, ώστε να φύγω από την Κουκουσό; Αυτό το έκανες ήδη με την προαίρεση και με τις διάφορες ενέργειες προς τους υπεύθυνους παράγοντες, κινητοποιώντας τους πάντες και τα πάντα. Αν τελικά, δεν ευοδόθηκε ο σκοπός αυτών των κινητοποιήσεων, εσύ γιατί θα πρέπει να λυπάσαι και να πονάς; Μπορεί ο Θεός να θέλει να διανύσω διπλό δρόμο, ώστε να με αμείψει περισσότερο. Γιατί λοιπόν πονάς για εκείνα που με ανακηρύττουν νικητή; Εσύ θα έπρεπε να σκιρτάς γι’ αυτά και να χορεύεις φορώντας στεφάνια. Κι αυτό γιατί καταξιώθηκα να δεχθώ τέτοια τιμή η οποία υπερβαίνει την αξία μου.

Σε λυπεί μήπως η ερημιά που επικτρατεί εδώ; Και τι είναι γλυκύτερο από την εδώ διαμονή; Εδώ είναι ησυχία, γαλήνη, πολλή αμεριμνία και υγιεινό κλίμα. Αν ο τόπος δεν έχει καταστήματα και αγορά, εμένα τι με απασχολεί αυτό; Στην πραγματικότητα μου έρχονται τα πάντα σαν να βρισκόμουν και να ψώνιζα σε μεγάλα καταστήματα. Εδώ έχω δικό μου άνθρωπο, τον επίσκοπο και τον Διόσκουρο που κάνει τα πάντα για να με αναπαύσει. Θα σού μιλήσει γι’ αυτό το θέμα και ο καλός μας Πατρίκιος. Αυτός θα σού περιγράψει το πόσο ευχάριστα ζω εδώ, με πόση ανάπαυση και ευκολία.
Αν βέβαια θρηνείς για όσα συνέβησαν στην Καισάρεια αυτό δεν σε τιμά. Διότι και εκεί πάλι πλέχθηκαν για μένα λαμπρά στεφάνια, ώστε όλοι να με εξυμνούν, να με θαυμάζουν και να απορούν, μη εννοώντας τους λόγους για τους οποίους βρέθηκα στην εξορία και σε τόσο μεγάλη κακοπάθεια. Αυτά όμως να μην τα πείς σε κανέναν, αν και πολλοί τα συζητούν ήδη και τα διαδίδουν. Πράγματι, ο αγαπητός μου Παιάνιος μου είπε ότι οι πρεσβύτεροι του επισκόπου Φαρετρίου που βρίσκονται εδώ διαδίδουν ότι έχουν κοινωνία με εμένα και ότι δεν συμμερίζονται τις απόψεις των αντιθέτων, δεν έχουν καμιά σχέση και πολύ περισσότερο, καμιά κοινωνία μαζί τους. Για να μη ξεσηκωθούν λοιπόν και αρχίσουν να μας επιτίθενται ανοικτά, κράτησε σιωπή σχετικά με ο,τι σού λέω.

Αυτά που μας συνέβησαν είναι πραγματικά πολύ θλιβερά. Ακόμα κι αν δεν μου είχε συμβεί τίποτα άλλο κακό, θα αρκούσαν όσα συνέβηκαν εκεί για να μου εξασφαλίσουν πλούσια βραβεία. Τόσο πολύ κινδύνευσα, ώστε έφθασα μέχρι το θάνατο. Παρακαλώ όμως αυτά να τα κρατήσεις μόνο για τον εαυτό σου. Θα σού τα διηγηθώ όλα σύντομα, όχι για να σε λυπήσω, αλλά για να σε ευφράνω. Γιατί αυτά είναι τα αντικείμενα του εμπορίου μου, αυτός είναι ο πλούτος μου, αυτά είναι που θα μου σβήσουν τις αμαρτίες μου. Εννοώ το να βαδίζω συνεχώς ανάμεσα σε τέτοιους πειρασμούς και αναπάντεχα, να ξεπηδούν προβλήματα από εκεί που δεν το φανταζόμουνα.

Επρόκειτο να μπούμε στην Καππαδοκία, αφού είχαμε πλέον γλυτώσει από τα χέρια του επισκόπου της Γαλατίας, ο οποίος μας είχε απειλήσει με θάνατο. Τότε μας συνάντησαν πολλοί άνθρωποι, λέγοντας: “Ο Φαρέτριος σε περιμένει με αγωνία και πηγαινοέρχεται ανησυχώντας μήπως προσπεράσετε και δεν καταφέρει να σε συναντήσει. Έχει ξεσηκώσει μάλιστα για την υποδοχή σου και όλα τα μοναστήρια, ανδρικά και γυναικεία και κάνει τα πάντα, ώστε να σε δεί, να σε ασπασθεί και να σού δείξει όλη την αγάπη του”. Εγώ βέβαια, τα άκουγα όλα αυτά, αλλά στην πραγματικότητα δεν πίστευα τίποτα από τα λεγόμενά τους. Το μόνο που σκεπτόμουν ήταν ότι ασφαλώς με περίμεναν ακριβώς τα αντίθετα. Δεν έλεγα όμως τίποτα απ’ αυτά που είχα μέσα μου σ’ εκείνους που μου τα μετέφεραν.

Όταν τελικά φθάσαμε στην Καισάρεια, αναμμένος από τη φλόγα του πολύ υψηλού πυρετού, αποκαμωμένος και υποφέροντας μέχρι θανάτου, βρήκα επιτέλους ένα κατάλυμμα στην άκρη της πόλης. Αμέσως μετά, φρόντισα να βρω κανένα γιατρό…

Έτσι, έφθασα στην πόλη σχεδόν νεκρός. Τότε όμως ήλθαν κοντά μου όλος ο κλήρος, ο λαός, οι μοναχοί, οι μοναχές και οι γιατροί. Όλοι αυτοί με περιποιήθηκαν πολύ και με διακόνησαν υποδειγματικά, με πολλή επιμέλεια και σεβασμό. Ο υψηλός πυρετός με είχε βέβαια τελείως εξαντλήσει, αλλά λίγο‒λίγο η αρρώστια σταμάτησε και λούφαξε.

Ο Φαρέτριος όμως δεν φαινόταν πουθενά, αλλά σιωπούσε ‒–δεν ξέρω με ποια σκέψη‒– περιμένοντας να φύγουμε από την πόλη.

Όταν τελικά διεπίστωσα ότι το κακό υποχώρησε ήρεμα, σκεπτόμουν να αναχωρήσω και να πορευθώ προς την Κουκουσό, ώστε να αναπαυθώ λίγο από τις συμφορές που με είχαν βρεί κατά τη διάρκεια της οδοιπορίας. Ενώ λοιπόν βρισκόμουν σ’ αυτή την κατάσταση, μας είπαν ότι ξαφνικά, είχε εμφανισθεί πλήθος Ισαύρων που είχαν κυριεύσει όλη την περιοχή της Καισάρειας. Είχαν πυρπολήσει ήδη ένα χωριό και προχωρούσαν καταστρέφοντας ο,τι εύρισκαν μπροστά τους.

Ενώ βρισκόμαστασταν σ’ αυτή την κατάσταση ξαφνικά, τα ξημερώματα όρμησε στο κατάλυμμά μου μια μανιασμένη ομάδα μοναχών, απειλώντας μας και λέγοντας ότι αν δεν έβγαινα έξω, θα έκαιγαν κι εμάς και το σπίτι που μέναμε. Δεν μπορούσε να τους ημερέψει τίποτα, ούτε ο φόβος των Ισαύρων, ούτε η κατάστασή μου από την αρρώστια που τόσο πολύ με ταλαιπωρούσε, ούτε τίποτε άλλο. Αντίθετα, επέμεναν με τόση οργή στην απειλή τους, ώστε φοβήθηκαν κι αυτοί ακόμα οι ντόπιοι φρουροί μας. Γιατί κι αυτούς ακόμα τους απειλούσαν λέγοντας, ότι είχαν ήδη κτυπήσει θανάσιμα πολλούς τοπικούς φρουρούς.

Όταν οι φρουροί άκουσαν όλα αυτά, άρχισαν να με παρακαλούν επίμονα λέγοντας: “Προτιμούμε να πέσουμε στα χέρια των Ισαύρων, παρά σ’ αυτά τα θηρία”. Ο τοπικός διοικητής άκουσε τα συμβάντα και αμέσως έτρεξε να μας βρεί, επειδή αγωνιούσε για μας και τη ζωή μας και ήθελε πολύ να μας βοηθήσει. Οι μοναχοί όμως δεν δέχθηκαν ούτε εκείνου τις παρακλήσεις και έτσι αποδείχθηκε κι αυτός ανίσχυρος υπερασπιστής μας. Βλέποντας λοιπόν ο διοικητής ότι τα πράγματα βρίσκονταν σε πλήρες αδιέξοδο -και μη μπορώντας να μας συμβουλεύσει να φύγουμε και έτσι να εκτεθούμε σε βέβαιο θάνατο, αλλά ούτε και να παραμείνουμε στην πόλη κάτω από τέτοια απειλή- έστειλε ανθρώπους και παρακάλεσε το Φαρέτριο να μας επιτρέψει να μείνουμε λίγο ακόμη στην πόλη λόγω της απειλής των Ισαύρων. Δεν κατάφερε όμως και πάλι τίποτα. Έτσι την επόμενη ημέρα οι ίδιοι μοναχοί όρμησαν κατεπάνω μας πιο οργισμένοι, ώστε φοβήθηκαν όλοι και κανένας από τους πρεσβυτέρους δεν τολμούσε να μας παρασταθεί και να μας βοηθήσει. Κι αυτό γιατί εκείνοι ντρέπονταν, επειδή πίστευαν ότι όλα αυτά γίνονταν κατ’ εντολήν του Φαρέτριου, και γι’αυτό κρύβονταν από μας και όταν τους καλούσαμε σε συμπαράσταση, δεν υπάκουαν.

Τι χρειάζεται να πω περισσότερα επάνω σ’ αυτό το θέμα; Κάτω από τη σοβαρή αυτή απειλή της ζωής μας και από την τυραννία του πυρετού, που δεν με είχε ακόμα αφήσει, αποφάσισα και έπεσα στο φορείο και το μεσημέρι με έβγαλαν από το σπίτι, ενώ ο λαός γόγγυζε, κραύγαζε και καταριόταν αυτόν που προκάλεσε τα τόσα δεινά και όλοι μας αποχαιρετούσαν, κλαίγοντας και θρηνώντας.

Όταν βγήκαμε πιά από την πόλη εμφανίστηκαν αθόρυβα μερικοί κληρικοί και μας προέπεμψαν κλαίγοντας. Άκουσα κάποιους να λένε:
“Που τον πάτε; Τον οδηγείτε σε σίγουρο θάνατο”. Κάποιος άλλος από εκείνους που ιδιαίτερα με σέβονται και με αγαπούν μου έλεγε: “Πήγαινε, να γλυτώσεις από μας. Είναι καλύτερα να πέσεις στα χέρια των Ισαύρων παρά να μείνεις κοντά μας. Όπου κι αν πέσεις θα είσαι πιο ασφαλής από τα δικά μας χέρια”.
Ακούγοντας και βλέποντας όλα αυτά η καλή Σελευκεία, η σύζυγος του Ρουφίνου -ο οποίος πολύ μας συμπαραστάθηκε- έστειλε ανθρώπους και με παρακέλεσε ικετεύοντας, να καταλύσω στο αγρόκτημά τους, που βρισκόταν λίγο μακρύτερα από την έξοδο της πόλης. Δέχθηκα την πρόσκληση και πήραμε το δρόμο για εκεί.

Ούτε όμως εκεί μ’ άφησαν οι διώκτες μου ήσυχο….

Ο Φαρέτριος την απειλούσε συνεχώς και την πίεζε να με διώξει από το κτήμα τους. Η Σελευκεία, μη υποφέροντας αυτές τις πιέσεις και από το φόβο που της είχε εμπνεύσει ο Φαρέτριος, -ενώ εγώ τα αγνοούσα όλα αυτά- με ειδοποίησε τα μεσάνυχτα ότι είχαν εμφανισθεί στην περιοχή βάρβαροι. Το είπε βέβαια αυτό, επειδή ντρεπόταν να μου πεί το τι περνούσε από το Φαρέτριο, για τη φιλοξενία που μου παρείχε στο αγρόκτημά τους…

Όλοι μας είχαν εγκαταλείψει. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι το τέλος μου πλησίαζε.

Σκέψου τι θα μπορούσα να πάθω, Από όλες αυτές τις σκευωρίες δεν γνώριζα τίποτα… Πως το βλέπεις; Δεν θα αρκούσαν και μόνο αυτά τα παθήματα να εξαλείψουν τις αμαρτίες μου και να μου χαρίσουν πνευματική προκοπή;
Αυτά όλα τα έπαθα, καθώς νομίζω, εξαιτίας της ζήλειας του Φαρέτριου. Γιατί, όταν εκείνος είδε ότι με το που έφθασα στην Καισάρεια δέχθηκα τόσες τιμές και περιποιήσεις από τους τοπικούς παράγοντες, από τους λογίους και από σύσσωμο το λαό της περιοχής που με φρόντιζε ως κόρην οφθαλμού, με φθόνησε. Δεν το λέω βέβαια αυτό με απόλυτη βεβαιότητα, αλλά έτσι έδειξαν τα πράγματα… 

Καθώς τώρα τα ξαναφέρνω όλα αυτά στο λογισμό μου, πετώ από τη χαρά μου και ευφραίνομαι σαν να ‘χω αποθηκευμένο μεγάλο θησαυρό. Πράγματι έτσι αισθάνομαι και αυτή τη διάθεση έχω. Γι’ αυτό σε παρακαλώ, να χαίρεσαι κι εσύ μαζί μου και να ευφραίνεσαι, δοξάζοντας τον Θεό που με αξίωσε να υποστώ τέτοια παθήματα. Να μην τα πείς όμως αυτά σε κανέναν, αν και οι υπεύθυνοι συνοδοί μου είναι έτοιμοι να γεμίσουν με τα λόγια τους ολόκληρη την πόλη, αφού κι αυτοί κινδύνευσαν μαζί μου. Από εσένα πάντως να μην ακουστεί τίποτα από όλα αυτά και μάλιστα να σταματάς όποιον αρχίζει μια τέτοια κουβέντα…

Πολύ με λύπησες που είπες ότι ίσως να είμαι δυσαρεστημένος, επειδή αμελήσατε και δεν ενεργήσατε ώστε να μετακινηθώ από εδώ που βρίσκομαι. Και όμως πριν από λίγες ημέρες εγώ σού έγραψα και σε παρακάλεσα για ακριβώς το αντίθετο…

Πραγματικά, κανένα δεν έχω φοβηθεί τόσο, όσο τους επισκόπους, εκτός από λίγους.

Για τους Ισαύρους λοιπόν να μη φοβάσαι καθόλου. Γιατί έφυγαν πίσω και επειδή άρχισε ο χειμώνας κλείστηκαν στα σπίτια τους. Αν αποφασίσουν να ξαναβγούν, αυτό θα γίνει μετά την Πεντηκοστή.

Γιατί λες ότι δεν έχεις τη χαρά να παίρνεις γράμματα; Σού έχω ήδη στείλει τρεις μακροσκελείς επιστολές… Όταν λοιπόν λάβεις αυτές τις επιστολές φρόντισε να τις διαβάζεις συνεχώς και θα δείς τη δύναμή τους. Τότε θα με ενημερώσεις για τις θεραπευτικές ιδιότητες που αυτές έχουν και θα μου περιγράψεις την μεγάλη ωφέλεια που έλαβες από τη μελέτη τους…. 

Σου λέω και σου επαναλαμβάνω ότι το μόνο για το οποίο πρέπει να λυπόμαστε είναι η αμαρτία. Όλα τα άλλα είναι σκόνη και καπνός. Πράγματι, πόσο βαρύ είναι το να αλυσσοδεθεί κανείς και να ριχθεί στη φυλακή; Πόσο βαρύ είναι το να κακοπαθεί κανείς, όταν η κακοπάθεια του αποφέρει τόσο μεγάλο κέρδος; Πόσο βαρύ πράγμα είναι η εξορία ή η δήμευση των υπαρχόντων του; Αυτά δεν είναι λυπηρά ούτε στενόχωρα πράγματα… Αν πείς για την εξορία, δεν είναι τίποτα άλλο από το να απολαμβάνει κανείς την ύπαιθρο και την επίσκεψη σε διάφορους τόπους. Αν μιλήσεις πάλι, για δήμευση των υπαρχόντων, τότε εγκωμιάζεις τη λύτρωση και την ελευθερία.

«Δεν θα παύσω να επαναλαμβάνω συνεχώς ότι η εύθυμη διάθεση δεν οφείλεται τόσο στην φύση των πραγμάτων, όσο στην γνώμη των ανθρώπων… Η ευθυμία δεν εξαρτάται από τους ακίνητους νόμους της φύσεως, τους οποίους είναι αδύνατον να αναμοχλεύσουμε και να μεταθέσουμε, αλλά από τους ελεύθερους λογισμούς της προαιρέσεως, τους οποίους εύκολα χειριζόμαστε».

Στην 17η επιστολή του, τονίζει ότι «εκείνον που δεν αδικεί ο ίδιος τον εαυτό του, κανένας άλλος δεν μπορεί να τον βλάψη». Και της εύχεται να είναι πάντα, με την Χάρη του Θεού και τον προσωπικό της αγώνα, δυνατή και χαρούμενη.

Aν δεν συμβούν οι δοκιμασίες στους αγίους δεν αποκαλύπτεται ο πλούτος της ψυχής τους, Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/14/9025/

Απολυτίκιον της Αγίας Άννης Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε

Ζωήν την κυήσαναν εκυοφόρησας, Αγνήν Θεομήτορα, θεοφρον, Άννα, δι’ ο προς λήξιν ουράνιον, ένθα ευφραινομένων, κατοικία εν δόξη, χαίρουσα νυν μετέστης, τοις τιμώσι σε πάθω, πταισμάτων αιτουμένη ιλασμόν, αειμακάριστε.

Κοντάκιον Ήχος πλ.δ΄ Τη Υπερμάχω.

Ως του Σωτήρος ευκλεέστατοι Προπάτορες, επουρανίων δωρεών άμφω ετύχατε, Ιωακείμ και Άννα οι θεοφόροι. Αλλ’ εκ πάσης επήρειας εκλυτρώσασθε, τους αιτούντας την θερμήν υμών αντίληψιν, και κραυγάζοντας,χαίροις ζεύγος θεοκλητόν.

Απολυτίκιον Οσίας Ολυμπιάδας — Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε

Τον πλούτον σκορπίσασα, τον σον τελίω νοί, Χριστώ ηκολούθησας δι’ εναρέτου ζωής, Οσία πανεύφημε· συ γαρ εφεπομένη, τω σοφώ Χρυσοστόμω, χρύσεον ώφθης σκεύος, της Χριστού Εκκλησίας· διό σε Ολυμπιάς, ο Κύριος εδόξασε.

Απολυτίκιον Οσίας Ευπραξίας — Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης

Εκ νεότητος Μήτερ τον Χριστόν αγαπήσασα, κόσμου τα τερπνά υπερείδες, και μνηστήρα τον πρόσκαιρον, και ήσκησας ισάγγελον ζωήν, Οσία Ευπραξία επί γης· διά τούτο εδοξάσθης παρά Χριστού, και ήσχυνας τον δράκοντα· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω εκπληρούντι διά σου ημών τα αιτήματα.

Απολυτίκιον μνήμη Ε’ Οικουμενής Συνόδου ― Ήχος γ’. Θείας πίστεως

Θείου Πνεύματος, τη επιπνοία, θείος όμιλος, σεπτών Πατέρων, εν τη Πέμπτη Συνόδω καθείλετε, αιρετικών τα οθνεία διδάγματα, και Ορθοδόξοις το κράτος δεδώκατε· αλλ’ αιτήσασθε, Τριάδα την Υπερούσιον, δωρήσασθε ημίν το μέγα έλεος.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις η Οσία Ολυμπιάς, εναρέτων έργων, υποτύπωσις αληθής· χαίροις η των άθλων, και της αγίας δόξης, τω θείω Χρυσοστόμω συγκοινωνήσασα.

iconandlight.wordpress.com