Παναγία Umilenie. Η αγαπημένη Παναγιά του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, η “Χαρά πάντων των χαρών ”.

Παναγία Umilenie. Η αγαπημένη Παναγία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Εορτάζει στις 28 Ιουλίου

Η εικόνα της Παναγίας μπροστά στην οποία προσεύχονταν ο Άγιος Σεραφείμ και μπροστά στην οποία πέθανε γονατιστός, ονομάζεται “Umilenie” (Ουμιλένιε) όπου σημαίνει κατάνυξη, ευσπλαχνία, τρυφερότητα ενώ ο Άγιος την είχε ονομάσει “Χαρά πάντων των χαρών ”. Η στάση της Θεοτόκου εκπέμπει την προσευχητική κατάνυξη, την ταπείνωση και την στροργή της κατά τον Ευαγγελισμό της από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.

Είναι αγιογραφημένη σε πανί πάνω σε ξύλο κυπαρισσιού. Γύρω από το φωτοστέφανο της γράφει: « Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε ». Μετα την κοίμηση του αγίου ο ηγούμενος του Σαρώφ είπε στον μοναχό που εξυπηρετούσε τον άγιο στο κελί του να δώσει την εικόνα στις αδελφές στο Ντιβέγιεβο λέγοντας: «Είναι προορισμένη να είναι εκεί μαζί τους».

Και μερικές ”ορφανές” του θυμήθηκαν, ότι λίγο πριν την κοίμηση του που τον είχαν επισκεφθεί, τους έδειξε την εικόνα του κελλιού του και τους είπε: “Σας εμπιστεύομαι και σας αφήνω στη φροντίδα της βασίλισσας των Ουρανών.” 

Η εικόνα σήμερα είναι διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους, που τους χάρισε άφθονους ο τσάρος Νικόλαος κι η τσαρίνα Αλεξάνδρα κατά την αγιοκαταξη του αγίου Σεραφείμ το 1903.

Ο Άγιος Σεραφείμ έλεγε στον Ιβάν Σεμυώνοβιτς Μελιούκωφ, τον αδελφό της Αγίας Μάρθας του Ντιβέγιεβο (+21 Αυγούστου 1829): Μακάριος είναι όποιος θα μένει είκοσι τέσσερεις ώρες στο Ντιβέιεβο του πτωχού Σεραφείμ, από το πρωί της μιας ημέρας μέχρι το πρωί της άλλης, γιατί η Μητέρα του Θεού, η Ουράνια Βασίλισσα, επισκέπτεται το Ντιβέιεβο κάθε είκοσι τέσσερεις ώρες“».

Με την υπόδειξι της Υπεραγίας Θεοτόκου ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ επέλεξε ένα μέρος κοντά στην εκκλησία του Καζάν στο Ντιβιέγιεβο, σ’ ένα κτήμα πού του είχε δωρηθή, και εκεί έκτισε για τις αδελφές του Ντιβιέγιεβο ένα μύλο. Επίσης κτίσθηκαν σε ιδιαίτερο προαύλιο νέα κελλιά και αργότερα ναός, ώστε εμφανίσθηκε ένα νέο μοναστήρι. Μ’ αυτό τον τρόπο ο όσιος σχημάτισε μία αδελφότητα, πού ονομάσθηκε «Σεραφείμεια», ξεχωριστή από αυτήν πού είχε συστήσει η Αγάθη Μελιγούνοβα. «Αυτό, έλεγε, έγινε κατά το θέλημα του Θεού και της Υπεραγίας Θεοτόκου».

Και όταν οι αδελφές, φοβούμενες για το μέλλον, άρχισαν να θλίβωνται, διότι το μοναστήρι από υλικής πλευράς δεν ήταν εξασφαλισμένο, τις παρηγορούσε λέγοντας ότι το μέρος αυτό το διάλεξε γι’ αυτές η ίδια η βασίλισσα των Ουρανών και ότι Αυτή θα τις βοηθήση σε όλα, ώστε να έχουν και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά, όπως και στο Σάρωφ. Πρόσθεσε μάλιστα, ότι και εκείνος, «ο ελεεινός Σεραφείμ», θα κλίνη πάντοτε γόνυ δεόμενος υπέρ αυτών…

Ο π. Σεραφείμ μας έλεγε πολλά εκπληκτικά πράγματα επίσης για την ιερή τάφρο, γράφει ο π.Βασίλειος Σαντόφσκη. Η ίδια η Μητέρα του Θεού, προσωπικά, θα περνούσε από εκεί, αφήνοντας τα ίχνη των βημάτων της… Η γη στο εσωτερικό της -όπως στην Ιερουσαλήμ, τον Άθωνα και το Κίεβο – ήταν ιδιοκτησία της. Ο αντίχριστος όταν θάρθη δεν θα μπορέση να εισχωρήση εκεί. Με φλογερό φράχτη θα προστατεύει τα παιδιά της.
Οι αδελφές πήραν την εντολή να σκάψουν αυτή τη θαυματουργική τάφρο όσο το δυνατόν γρηγορότερα. 

Ο άγιος Σεραφείμ έλεγε: Όποιος περάσει την Ιερή Τάφρο της Παναγίας -Κανάβκα- λέγοντας 150 φορές το Θεοτόκε Παρθένε…, γι’ αυτόν εδώ είναι τα πάντα και Ιερουσαλήμ και Κίεβο και Άγιον Όρος.

Σύμφωνα με την παράδοση του Ντιβέγεβο κάθε μέρα οι μοναχές κάνουν μια προσευχητική πορεία κατά μήκος της Αγίας Τάφρου (Святая Канавка- δηλαδή, τη διαδρομή γύρω από το μοναστήρι) τρεις φορές με κομποσκοίνι στο χέρι λέγοντας 150 φορές τον αρχαγγελικό ύμνο, το «Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σού, ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών». Και δεκαπέντε φορές το «Πάτερ ημών», και μετά προσεύχονται για όλους τους συγγενείς και τους γνωστούς, ζώντας και κεκοιμημένους.
Επίσης μπορεί να ζητηθεί κάθε ανάγκη, επιθυμία, και θα εκπληρωθούν όλα τα αιτήματα. Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες προσκυνητές του Ντιβέγεβο, οι οποίοι με κάθε καιρό περπατούν την διαδρομή λέγοντας τον χαιρετισμό της Παναγιάς .
Ο κανόνας αυτός της προσευχής λέγεται πως παραδόθηκε από την Παναγία σε έναν μοναχό της Θηβαΐδος της Αιγύπτου τον 8ο αιώνα και επανήλθε σε χρήση από τον όσιο Σεραφείμ.
Το 1922 ο επίσκοπος άγιος Σεραφείμ (Звездинский -Zvezdinsky) Ζβεζντίνσκυ είχε δει την Μητέρα του Θεού να περπατά στο χείλος της τάφρου.
Λέγουν στο Ντιβέεβο με αποκάλυψη της Μητέρας του Θεού ότι όποιος κάνει αυτόν τον κανόνα είναι σαν να περνάει την Κανάβκα και είναι κάτω από την ιδιαίτερη σκέπη της Βασίλισσας των Ουρανών.
Όποιος λέγει 150 φορές το Θεοτόκε Παρθένε… αυτού την ψυχή δεν θα μπορεί να αγγίξει ο αντίχριστος.

Έγιναν πολλά θαύματα μέσω αυτής της προσευχής. Όποιος έκανε αυτόν τον θαυματουργό Κανόνα ήταν ευγνώμων στον Θεό …

Ο όσιος Σεραφείμ με εντολή της Βασίλισσας των Ουρανών έδωσε νέο, πιο ελαφρύ Τυπικό στα πνευματικά του τέκνα, τις αδελφές της Μονής Ντιβέγιεβο, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να σωθούν οι χριστιανοί των εσχάτων χρόνων. Στους απλούς ανθρώπους ο όσιος Σεραφείμ έδινε αυτόν τον κανόνα:
«Σήκω από τον ύπνο, στάσου μπροστά στις εικόνες και με θερμή καρδιακή πίστη πες: «Βασιλεύ Ουράνιε» μια φορά, τρεις φορές το «Πάτερ ημών» προς τιμήν της Αγίας Τριάδος, υστέρα το «Θεοτόκε Παρθένε» τρεις φορές και μια φορά το «Πιστεύω».
Αυτές οι προσευχές, όπως εξηγούσε ο όσιος Σεραφείμ, είναι η βάση του χριστιανισμού. Η πρώτη, ως προσευχή δοσμένη από τον ίδιο τον Θεό ως πρότυπο όλων των προσευχών. Η δεύτερη προσφέρθηκε από τον ουρανό διά του Αρχαγγέλου Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία, την μητέρα του Θεού. – Αυτός ο κανόνας ονομάζεται «κανόνας του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ».

Πολλά και διάφορα θαύματα επιτελούσε ο όσιος Σεραφείμ σε βαρειά ασθενείς• πολλά από αυτά έχουν καταγραφή, αλλά και πολλά έμειναν χαραγμένα μόνο στις καρδιές των θεραπευθέντων. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο χαρισματούχος γέροντας είχε την συνήθεια να χρίη τους αρρώστους με λάδι από τη κανδήλα που έκαιε στο κελλί του ενώπιον της εικόνος της Θεοτόκου της Ελεούσης, της “Umilenie” (Ουμιλένιε), την οποία αποκαλούσε χαρά όλων των χαρών. Όταν τον ερωτούσαν γιατί το κάνει αυτό, απαντούσε: «Διαβάζομε στην Αγία Γραφή ότι οι Απόστολοι ήλειφον ελαίω πολλούς αρρώστους και εθεράπευον. Και εμείς ποιόν να μιμηθούμε αν όχι τους Αποστόλους;»Έκτος του προορατικού χαρίσματος ο Κύριος προίκισε τον όσιο Σεραφείμ με το χάρισμα των ιαμάτων από τις σωματικές ασθένειες. Ακόμη παλαιότερα, το 1823, πριν να εγκατάλειψη οριστικά τον έγκλειστο βίο, έκανε ένα συγκλονιστικό θαύμα• θεράπευσε από ανίατη ασθένεια τον γαιοκτήμονα Μιχαήλ Β. Μαντούρωφ. Όταν η ασθένεια αυτού έλαβε απειλητικές διαστάσεις, ώστε τρίμματα οστών να πέφτουν από τα πόδια του και χάθηκε κάθε ελπίδα στην βοήθεια της ιατρικής επιστήμης, οι συγγενείς και γνωστοί συμβούλευσαν τον Μαντούρωφ να επισκεφθή τον πατέρα Σεραφείμ. Με μεγάλη ταλαιπωρία τον έφεραν στον προθάλαμο του κελλιού του εγκλείστου χαρισματούχου, τον οποίο άρχισε ο Μαντούρωφ να παρακαλή με δάκρυα να τον θεραπεύση από την φρικτή νόσο του. Αυτός με πατρική αγάπη και εγκάρδια συμπόνοια τον ερώτησε αν πιστεύη στον Θεό. Και όταν ο ασθενής ομολόγησε τρεις φορές την πίστι του στον Θεό, ο όσιος του είπε με κατάνυξι: «Χαρά μου, εάν έτσι πιστεύης, τότε πίστευσε επίσης ότι πάντα δυνατά παρά τω Θεώ στον πιστεύοντα• γι’ αυτό πίστευε ότι ο Κύριος θα σε θεραπεύση, και εγώ, ο ελεεινός Σεραφείμ θα προσευχηθώ». Μετά άπ’ αυτό ο όσιος αποσύρθηκε στο κελλί του και σε λίγο βγήκε με άγιο έλαιο από τη κανδήλα της εικόνος της Θεοτόκου της Ελεούσης. Διέταξε τον Μαντόρωφ να γυμνώση τα πόδια και άλειψε τα προσβεβλημένα από την νόσο σημεία. Εκείνη την στιγμή οι πληγές, οι οποίες κάλυπταν τα πόδια του χάθηκαν εν ριπή οφθαλμού• ο Μαντούρωφ θεραπεύθηκε και χωρίς να τον υποβοηθή κανείς βγήκε από το κελλί του θαυματουργού του Σάρωφ. Όταν κατάλαβε ότι είναι πλέον υγιής, έπεσε από την χαρά του στα πόδια του οσίου καταφιλώντας τα με ευγνωμοσύνη. Αυτός όμως τον σήκωσε και του είπε αυστηρά: «Μήπως είναι ο Σεραφείμ αυτός ο οποίος θάνατοι και ζωογονεί, κατάγει εις Άδου και ανάγει; Τι έπαθες αγαπητέ; Αυτό είναι έργο του μόνου Κυρίου, ο οποίος εκπληρώνει το θέλημα των φοβούμενων Αυτόν και ακούει την προσευχή τους. Δώσε ευχαριστία στον παντοδύναμο Κύριο και την Πανακήρατη Μητέρα του». Με αυτά τα λόγια απέλυσε, ο ταπεινόφρων δούλος του Θεού, τον Μαντούρωφ.

Όταν ο όσιος του Θεού θεράπευσε θαυματουργικά τον προαναφερθέντα Μαντούρωφ, εκείνος από ευγνωμοσύνη πούλησε  το κτήμα του και πρόσφερε τα χρήματα για την ανέγερσι μεγάλου λίθινου ναού για τις «αδελφές του Μύλου». Ο ναός κτίσθηκε δισυπόστατος, επ’ ονόματι της Γεννήσεως του Χρίστου και των Γενεθλίων της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τα εγκαίνια έγιναν το 1829.

Ο όσιος Σεραφείμ προστάτευε το κοινόβιο από τις δυσκολίες και τις συμφορές. Έτσι π.χ. στον ανεγερθέντα ναό της Γεννήσεως του Χρίστου, όπου γινόταν διαρκής ανάγνωσις του Ψαλτηρίου, άφησε εντολή να καίη πάντοτε κερί ενώπιον της εικόνος του Σωτήρος και ακοίμητη κανδήλα ενώπιον της εικόνος της Θεοτόκου. Πρόσθεσε ότι αν η εντολή του αυτή τηρηθή ακριβώς, η αδελφότητα του Ντιβιέγιεβο δεν θα υποστή θλίψεις και συμφορές• ούτε θα υπάρξη έλλειψις λαδιού.

Κάποτε όμως, όταν όλοι είχαν βγη από τον ναό, η εκκλησάρισσα είδε ότι η κανδήλα είχε σβύσει και το λάδι είχε μέχρι τέλους καή. Αυτό ήταν το τελευταίο λάδι. Τότε θυμήθηκε τους λόγους του οσίου Σεραφείμ και σκέφθηκε ότι αυτοί δεν εκπληρώθηκαν και άρα δεν πρέπει να πιστεύσωμε ούτε στις άλλες του προρρήσεις. Άρχισε να κλονίζεται η πίστις της στο προορατικό του χάρισμα. Ξαφνικά άκουσε ένα κρότο. Σήκωσε το κεφάλι και είδε ότι η κανδήλα είχε ανάψει, ήταν γεμάτη λάδι και μέσα σ’ αυτήν υπήρχαν δύο χαρτονομίσματα. Τρομαγμένη έτρεξε στην γερόντισσα Ελένη Μαντάροβα, στην οποία και υποτασσόταν, και της διηγήθηκε τι είχε συμβή. Καθ’ οδόν την συνάντησε κάποιος χωρικός και της έδωσε τριακόσια ρούβλια σε χαρτονόμισμα για λάδι της ακοίμητης κανδήλας υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των γονέων του.…
Προστάτιδα της νεοσύστατης κοινότητας ο όσιος θεωρούσε την Υπεραγία Μητέρα του Θεού. «Λοιπόν, μητερούλα, έλεγε σε μία μοναχή, να γνωρίζετε ότι αυτό το μέρος το επέλεξε η ίδια η Βασίλισσα των Ουρανών προς δόξαν του ονόματος Της. Αυτή θα σας είναι τείχος και προστασία».

«Η μητέρα του Θεού καλείται ‘έρκος των διαβόλων’, γιατί δεν είναι δυνατό ο διάβολος να καταστρέψει έναν άνθρωπο, εφόσον ο άνθρωπος αυτός καταφεύγει στη βοήθεια της Μητέρας του Θεού»

***

Ο έμπορος του Μούρομ Ίβάν Ζασούχιν τον Μάρτιο του 1882 αρρώστησε στην πόλι Ούριούπιν άπό τύφο στομάχου. Κανείς από τους ιατρούς δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν με τις  επιπλοκές που είχε, έπαθε φλεγμονή της πνευμονικής μεμβράνης και διάτρησι στομάχου. Ο ασθενής εξαντλήθηκε εντελώς. Κάλεσαν και άλλους ιατρούς, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι η κατάστασι του ήταν απελπιστική• προσδιόρισαν μάλιστα και την ημέρα του θανάτου του. Κάλεσαν τότε και τον πνευματικό ιατρό, τον ιερέα.  

Μετά τρεις ημέρες όμως, ο ασθενής άρχισε να αναλαμβάνη. Είχε μεσολαβήσει το εξής: Η γειτόνισσα του κυρία Μ.Τ. Μπιτσκόβα, λυπημένη υπερβολικά για τον επικείμενο θάνατο του καλού γείτονα της, έφερε στην σύζυγο του ασθενούς λίγο νερό από το «φρέαρ του Σεραφείμ» και την συμβούλευσε να δώση απ’ αυτό στον ετοιμοθάνατο. Μόλις και μετά βίας κατάφερε η σύζυγος του να βάλη στο στόμα με το κουταλάκι μερικές σταγόνες• το υπόλοιπο του το έχυσε στο κεφάλι. Από την στιγμή εκείνη ο ασθενής ηρέμησε τελείως, κοιμήθηκε μερικές ώρες με ήσυχο ύπνο. Όταν εξύπνησε ζήτησε να πιή κάτι. άρχισε να καλυτερεύη. αδιαφορώντας για την άκρα έξάντλησί του, δήλωσε ότι επιθυμεί να ταξιδεύση στο Σάρωφ και να προσκύνηση τον άγιο του Θεού. Ετοιμάζοντας τα απαραίτητα για το ταξίδι η σύζυγος του πήρε μαζί της, για κάθε ενδεχόμενο, όλα τα αναγκαία για την κηδεία. Μάλιστα πήρε μαζί της και τα παιδιά, ώστε σε περίπτωσι θλιβεράς εκβάσεως να τα δη ο ασθενής στις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Η κατάστασις του αρρώστου ήταν πολύ άσχημη το τράνταγμα της άμαξας στον ανώμαλο δρόμο του προξενούσε αφόρητους πόνους•

Με τέτοια κατάστασι έφθασε ο Ζασούχιν στην Σεραφείμεια μονή του Ντιβιέγιεβο. Εκεί σκόπευε να πάρη μία ανάσα άπό το δύσκολο ταξίδι και να μείνη ένα 24ωρο. Αυτό έγινε στις πέντε Ιουνίου ανήμερα της Πεντηκοστής. Ήλθε η ώρα της αγρυπνίας και ο ασθενής αποφάσισε να παρακολούθηση την ακολουθία παρά τους φρικτούς πόνους του. Όταν, κατά τους αίνους και το μεγαλυνάριο, όλος ο λαός πήγαινε να ασπασθή την εικόνα της Αγίας Τριάδος, ξεκίνησε και αυτός με μεγάλη προσπάθεια, στηριζόμενος στα δεκανίκια του με την βοήθεια της συζύγου του και άλλων, να προσκύνηση την εικόνα της εορτής και να χρισθή από τον ιερέα με ευλογημένο λάδι. Αφού ασπάσθηκε την εικόνα και τον έχρισε ο ιερεύς, έριξε τυχαία το βλέμμα του στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου στο τέμπλο. Η εικόνα αυτή παλαιότερα βρισκόταν στο κελλί του οσίου Σεραφείμ και ενώπιον της προσευχόταν εκείνος με τόση φλόγα. Αμέσως αισθάνθηκε ότι το πόδι του πατά στερεά στο δάπεδο και ότι δεν πονά πλέον. Άφησε τα δεκανίκια του και χωρίς αυτά, προς κατάπληξίν όλων των παρευρισκομένων, πήγε στην θέσι του. 

Την επομένη πήγε πάλι με τα πόδια στην εκκλησία, οπού μετέλαβε των Άχραντων μυστηρίων. Κατόπιν πήγε στο Σάρωφ και εκεί, στον τάφο του οσίου, έκανε μνημόσυνο. Το πρωί της επομένης, μετά την ακολουθία, πήγε χωρίς αναβολή στο ιαματικό φρέαρ, με το νερό του οποίου σώθηκε τόσο θαυματουργικά από τον θάνατο. Αυτό απείχε κάπου δύο χιλιόμετρα από το μοναστήρι, αλλά ο ασθενής διάνυσε εύκολα τον δρόμο αυτό. Την επομένη στην λειτουργία μετέλαβε των Αγίων του Χριστού Μυστηρίων. Ο Ζασούχιν είχε θεραπευθή ολότελα.

“Σύντομα αγαπημένε Μου, θα είσαι μαζί μας”, Η Εμφάνιση της Θεομήτορος στον Αγ. Σεραφείμ του Σαρώφ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/07/18/%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%AF/

Στα ίχνη των βημάτων της Μητέρας του Θεού στο Ντιβέγεβο
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/02/5431/

«Ο ελαφρύς κανόνας του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ» για τους χριστιανούς των εσχάτων χρόνων
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/20/%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%86%CF%81%CF%8D%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC/

Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Το Φως η κυήσασα, το της ζωής εν σαρκί, Χριστόν τον φωτίζοντα, τους καθαρούς την ψυχήν, Παρθένε Πανύμνητε, ώφθης τω θεοφόρω, Σεραφείμ λαμπομένη, Δέσποινα Θεοτόκε, εν φωτί απορρήτω, διό καμέ καταύγασον, φωτί σου Πανάμωμε.

Απολυτίκιον Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Ήχος α΄.Της ερήμου πολίτης. π. Ιωσήφ

Αρετών συ δοχείον ανεδείχθης, θεόληπτε, και του Παρακλήτου η Χάρις, τη ψυχή σου ενώκησε· απλότητι τρόπων και στοργή, τα πλήθη προσήγες τω Θεώ, και της Χάριτος τους τρόπους, τοις αγνοούσι πάτερ Σεραφείμ διεσάφησας. Δόξα τω σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω σε χαριτώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν, θείον διδάσκαλον.

Ήχος α ΄. Τον τάφον σου Σωτήρ.

Εφάνης μυστικώς, Σεραφείμ τω οσίω, εκλάμπουσα Αγνή, εν φωτί απορρήτω· διό σου την λαμπρότητα, μεγαλύνων ο όσιος, ανεβόα σοι χαίρε η τέξασα κόσμω, το υπέρφωτον φως, εν μορφή ανθρωπίνη, Χριστόν τον Θεόν ημών.

Ήχος α ΄. Των ουρανίων ταγμάτων.

Έτι εν σώματι πέλων, Σεραφείμ όσιε, κατείδες επαλλήλως, την Αγνήν Θεοτόκον· νυν εν ουρανοίς δε ταύτης ορών, την ανέκφραστον έλλαμψιν, μη διαλίπης πρεσβεύων ταύτη αεί, υπέρ πάντων των τιμώντων σε.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών.

Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Αρματηλάτην Φαραώ.

Η ουρανίων στρατιών Βασίλισσα, ότε ησθένησας, Σεραφείμ παμμάκαρ, υγιά κατέστησεν, εικόνα ασπασθέντα σε, την Αυτής και πλημμύρα, τον υετόν προοιμίασε, θείων χαρισμάτων σου Όσιε.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος

Άπαντά σου βίον, ολοτελώς δέδωκας, τη Μητρί Κυρίου τρισμάκαρ, Ταύτηςγενόμενος, οικείος Όσιε, καθάπερ είρηκεν Αύτη, Ή ημάς οικείωσον, ταίς ικεσίαιςσου.

Ωδή δ’. Συ μου ισχύς, Κύριε

Όλην ζωήν, ο αθλητής σοι ανέθετο, ότε Κόρη πόθω ανεχώρησεν, εν τη ερήμω και τον σταυρόν, ησυχίας ήρε, τον σον Υιόν εκθηρώμενος, όθεν ως συμπαρέστης, τούτω Μήτερ εν πάσι, και ημίν συμπαρίστασο πάντοτε.

Ωδή στ’. Την δέησιν εκχεώ

Ιάτραιναν, την Κυρίαν Δέσποιναν, κατεπλούτησας αδάπανον Πάτερ, Ή θαυμαστώς,συνοδεία Αγίων κατ’ επανάληψιν σε επεσκέψατο, ικέτευε Ταύτην θερμώς, όπωςνόσους ημών εξιάσηται.

Ωδή ζ’. Παίδες Εβραίων

Ρεύματα ιαματοφόρα, Μήτερ δέδωκας συν θείω Θεολόγω, τω πτωχώ Σεραφείμ, εις ασθενούντων ρώσιν, και ψαλμικά ως ύδατα, την παράκλησιν εν λόγοις.

Ωδή θ’. Εξέστη επί τούτω

Αξίωσον με Δέσποινα αγαθή, τελειώσαι του βίου το στάδιον προ της σεπτής, και προσκυνητής μοί θείας μορφής, του παγκαλλούς Προσώπου σου, ως τον πολυόπτην σου Σεραφείμ, γνωρίζω αναιδές μου, το αίτημα υπάρχειν, αλλά και οίδα την αγάπην σου.

iconandlight.wordpress.com