Ας δώσουμε εμείς την καρδιά μας στον Θεό ζητώντας ταπεινά το έλεός Του, και Εκείνος ξέρει τί πρέπει να μας δώση. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Στις 25 Ιουλίου (π.η.) του 1924, ανήµερα της αγίας Άννης γεννήθηκε ο Γέροντας Παΐσιος, στα Φάρασα της αγιοτόκου Καππαδοκίας και στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Άγιος Αρσενίος ο Καππαδόκης βάφτισε όλα τα παιδιά και τον γιο του Προδρόμου Εζνεπίδη, τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.

Στην βάπτιση οι γονείς του ήθελαν να τον ονοµάσουν Χρήστο, στο όνοµα του παππού. Ο όσιος Αρσένιος όµως είπε στην γιαγιά του: «Ε, Χατζηαννά, τόσα παιδιά σου βάπτισα! Δεν θα δώσεις και σε ένα το όνοµα µου;». Και στους γονείς είπε: «Καλά, εσείς θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγηρο στο πόδι µου;». Και γυρίζοντας στη νουνά (ανάδοχός του ήταν η Αναστασία, σύζυγος του Προδρόμου Κορτσινόγλου, του ψάλτη του οσίου Αρσενίου) της λέγει: «Αρσένιο να πης». Του έδωσε δηλαδή το όνοµα του και την ευχή του, και προείδε ότι θα γίνει καλόγηρος, όπως και έγινε.

Ο µικρός και ευλογηµένος Αρσένιος, µαζί µε το γάλα που θήλαζε, µάθαινε από τους γονείς του και την ευλάβεια προς τον Θεό. Αντί για παραµύθια και ιστορίες του µιλούσαν για τον βίο και τα θαύµατα του οσίου Αρσενίου. Μέσα του γεννήθηκε θαυµασµός και αγάπη για τον Χατζεφεντή, όπως αποκαλούσαν τον όσιο Αρσένιο. Από µικρός ήθελε να γίνη και αυτός µοναχός, για να µοιάση τον Άγιό του.
Το πρόσωπο που µετά τον όσιο Αρσένιο επηρέασε ευεργετικά όλη του την ζωή ήταν η µητέρα του, προς την οποία αισθανόταν ιδιαίτερη αγάπη και την βοηθούσε όσο µπορούσε. Από αυτήν διδάχθηκε την ταπεινοφροσύνη. Τον συµβούλευε να µην θέλη να νικά τους συµµαθητές του στα παιχνίδια και ύστερα να υπερηφανεύεται, ούτε να επιδιώκη να µπαίνη πρώτος στην γραµµή, γιατί ήταν το ίδιο, είτε πρώτος, είτε τελευταίος έµπαινε.

***

Ο νους κοντά στον Χριστό σιωπώντας…
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ γράφει: «Ο ταπεινόφρων, όταν παρίσταται ενώπιον του Θεού, δεν θέλει τολμήσει να προσευχηθή»*. Δηλαδή τί κάνει;
– Αισθάνεται τον εαυτό του ανάξιο να προσευχηθή, να συνομιλήση με τον Θεό.
– Και τί κάνει, Γέροντα;
– Του αρκεί αυτό· το ότι παρίσταται ενώπιον του Θεού.
– Γέροντα, εσείς με τί τρόπους καλλιεργούσατε την ευχή στους διαφόρους τόπους που μονάσατε;
– Χανόμουν στην ευχή! Ξέρεις τί θα πη χανόμουν; Βυθιζόμουν…, ένα γλυκό βύθισμα…
– Θέλετε να πήτε, Γέροντα, ότι χάνατε την αίσθηση του τόπου και του χρόνου;
– Ναί, χανόμουν τελείως… Για να φέρω έναν λογισμό, έπρεπε να σταματήσω την ευχή. Ξέρεις τί θα πη να βυθίζεσαι-νά βυθίζεσαι… Μετά δεν θέλεις τίποτε, δεν ζητάς τίποτε.
– Μετά, Γέροντα, λές μόνον το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»;
– Δεν λές τίποτε· νιώθεις την θεία θέρμη, την θεία γλυκύτητα. Σταματάει πλέον και η ευχή, επειδή ο νους έχει ενωθή με τον Θεό και δεν θέλει με κανέναν τρόπο να φύγη από κοντά Του· τόσο ευχάριστα νιώθει.
Όταν φθάση σ’ αυτήν την κατάσταση ο άνθρωπος, η ευχή κόβεται μόνη της. Τότε σταματάει και ο νούς από την παρουσία του Θεού, παύει να λειτουργή και το μυαλό, και η ψυχή αισθάνεται μόνον την γλυκύτητα της θείας αγάπης, της θείας στοργής και σιγουριάς, σαν το μωρό που δεν σκέφτεται τίποτε, αλλά μόνον αγάλλεται στην αγκαλιά της μάνας του. Όταν το παιδάκι λουφάζη στην αγκαλιά της μάνας, μιλάει; Είναι ένωση πλέον, επικοινωνία.

Καλή είναι η ευχή με την σιωπή,
αλλά καλύτερη είναι η σιωπή με την σιωπή:
ο νούς κοντά στον Χριστό σιωπώντας.

*Βλ. Αββά Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος ΠΑ΄, σ. 275.

***

Ας δώσουμε εμείς την καρδιά μας στον Θεό ζητώντας ταπεινά το έλεός Του, και Εκείνος ξέρει τί πρέπει να μας δώση. Ο πνευματικός άνθρωπος δεν επιδιώκει τίποτε άλλο εκτός από την σωτηρία της ψυχής του. Δεν αγωνίζεται για τις θείες ηδονές· αγωνίζεται με φιλότιμο και δέχεται ό,τι του δίνει ο Θεός.

Ποτέ να μη ζητάη κανείς φώτα ή χαρίσματα του Θεού, αλλά μόνο μετάνοια, η οποία θα φέρη την ταπείνωση, και μετά ο Καλός Θεός θα του δώση ό,τι έχει ανάγκη. Πήγα μια φορά να δώ τον πατέρα Δαβίδ τον Διονυσιάτη. Έμενε σε ένα κελλί, μέσα στα κουρέλια, μέσα στο σκοτάδι. Αλλά μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό κελλί, εκείνος ζούσε μέσα στο φως. Ήταν πολύ προχωρημένος στην ευχή, είχε φθάσει σε μεγάλη πνευματική κατάσταση. Τρόμαξα να του βγάλω κάτι! «Αυτά δεν λέγονται, δεν λέγονται», έλεγε. Ξέρεις τί θα πη μέσα στο σκοτάδι να βλέπης φως, χωρίς να έχης φως; Να είσαι μέσα στα κουρέλια, και να βρίσκεσαι μέσα στα παλάτια του Θεού!

Όταν ήμουν στα Κατουνάκια, στο Κελλί του Υπατίου, ένα απόγευμα, αφού έκανα τον Εσπερινό με κομποσχοίνι, ήπια ένα τσάι και συνέχισα.Έκανα το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς με κομποσχοίνι, και ύστερα έλεγα την ευχή. Όσο την έλεγα, τόσο έφευγε η  κούραση και αισθανόμουν ξεκούραστος. Ένιωθα μέσα μου μια χαρά, που δεν μου έκανε καρδιά να κοιμηθώ· έλεγα συνέχεια την ευχή. Γύρω στις έντεκα την νύχτα γέμισε ξαφνικά το κελλί με ένα φως γλυκό, ουράνιο. Ήταν πολύ δυνατό, αλλά δεν σε θάμπωνε. Κατάλαβα όμως ότι και τα μάτια μου «δυνάμωσαν», για να μπορώ να αντέξω αυτήν την λάμψη. Όσο ήμουν σε αυτήν την κατάσταση, μέσα στο θείο εκείνο φώς, ήμουν σ’ έναν άλλον κόσμο, πνευματικό. Αισθανόμουν μια ανέκφραστη αγαλλίαση, και το σώμα μου ανάλαφρο· είχε χαθή το βάρος του σώματος. Ένιωθα την Χάρη του Θεού, τον θείο φωτισμό. Θεία νοήματα περνούσαν γρήγορα από τον νού μου σαν ερωταποκρίσεις. Δεν είχα προβλήματα, ούτε θέματα να ρωτήσω, όμως ρωτούσα και είχα συγχρόνως και την απάντηση. Ήταν ανθρώπινα λόγια οι απαντήσεις, είχαν όμως και θεολογία, αφού ήταν θείες απαντήσεις. Και ήταν τόσο πολλά όλα αυτά, ώστε, αν τα έγραφε κανείς, θα γραφόταν άλλος ένας Ευεργετινός. Αυτό κράτησε όλη την νύχτα, μέχρι τις εννιά το πρωί. Όταν πια χάθηκε εκείνο το φώς, όλα μου φαίνονταν σκοτεινά. Βγήκα έξω και ήταν σαν νύχτα. «Τί ώρα είναι; Δεν έφεξε ακόμη;», ρώτησα έναν μοναχό που περνούσε από εκεί. Εκείνος με κοίταξε και μου απάντησε με απορία: «Τί είπες, πάτερ Παΐσιε;». «Τί είπα;», αναρωτήθηκα και μπήκα μέσα. Κοιτάζω το ρολόι και τότε συνειδητοποίησα τί είχε συμβή. Η ώρα ήταν εννιά το πρωί, ο ήλιος ήταν ψηλά, κι εμένα η ημέρα μου φαινόταν σαν νύχτα! Ο ήλιος δηλαδή μου φαινόταν ότι ίσα-ίσα φώτιζε· σαν να είχε γίνει έκλειψη ηλίου. Ήμουν σαν έναν που πετιέται απότομα από το δυνατό φως στο σκοτάδι· τόσο μεγάλη ήταν η διαφορά! Μετά από εκείνη την θεϊκή κατάσταση βρέθηκα στην άλλη, την φυσική, την ανθρώπινη, και ξεκίνησα να κάνω όπως κάθε μέρα το πρόγραμμά μου. Έκανα λίγο εργόχειρο, έκανα την Ακολουθία των Ωρών με κομποσχοίνι, μετά την Ενάτη Ώρα έβρεξα λίγο παξιμάδι για να φάω, αλλά ένιωθα σαν ζώο που πότε ξύνεται, πότε βόσκει, πότε χαζεύει, και έλεγα μέσα μου: «Για δές με τί ασχολούμαι! Τόσα χρόνια έτσι τα πέρασα;». Μέχρι το απόγευμα είχα τέτοια αγαλλίαση, που δεν ένιωθα την ανάγκη να ξεκουραστώ. Τόσο δυνατή ήταν η κατάσταση αυτή. Όλη εκείνη την ημέρα έβλεπα θαμπά· ίσα-ίσα που μπορούσα να κάνω την δουλειά μου. Και ήταν καλοκαίρι· ο ήλιος έλαμπε. Την άλλη μέρα άρχισα να βλέπω τα πράγματα φυσιολογικά. Έκανα το ίδιο τυπικό, αλλά δεν ένιωθα πια έτσι, σαν ζώο.
Με τί χαζά πράγματα περνούμε τον καιρό μας και τί χάνουμε! Γι’ αυτό, όταν βλέπω μικρότητες, κακομοιριές, χαμένα πράγματα, πολύ στενοχωριέμαι.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι, τόµος 6ος, Περί Προσευχής,

***

«Ένας που προσπαθεί να γίνει καλύτερος, επηρεάζει και τους γύρω του και όλον τον κόσμο. Αν εγώ ήμουν άγιος, με την προσευχή μου θα βοηθούσα πολύ».

Όποιος μας πειράξει, να μη λέμε ποτέ, «ο Θεός να τον πληρώσει», γιατί ο Θεός πληρώνει πολύ ακριβά.
Απλώς να συγχωρούμε και να μη μιλάμε πολύ. Ο Θεός, σ’ εκείνον πού σιωπά, μιλάει περισσότερο και τον ευεργετεί”.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Εκείνος πού εδοκίμασε την οσμή του υψίστου και θείου πυρός, αποφεύγει την συνάντησι των ανθρώπων, όπως η μέλισσα τον καπνό. Την μέλισσα την διώχνει ο καπνός, και αυτόν τον ενοχλεί η συνάντησις των ανθρώπων. Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης

Γιατί όλα τα μεγάλα πνεύματα αγαπούσαν τη μοναξιά; Επειδή αγαπούσαν τη συντροφιά του Θεού, την ανενόχλητη συντροφιά με Τον μεγαλύτερο από τον εαυτό τους… Τη σιωπή την αγαπούσαν όλα τα μεγάλα πνεύματα, επειδή βαθιά αισθάνονταν την αλήθεια της λαϊκής παροιμίας: Η μιλιά είναι ασήμι, η σιωπή είναι χρυσός. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος δοκίμασε επάνω στον εαυτό του, ότι ο ίδιος δεν είναι εκείνο που λέει για τον εαυτό του, αλλά εκείνο που αποσιωπά για τον εαυτό του. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η ησυχία που είναι ενωμένη με το φόβο του Θεού είναι πύρινο άρμα που ανεβάζει στους ουρανούς εκείνον που την έχει αποκτήσει. Και ας πείσει ο προφήτης Ηλίας, που αγάπησε την ησυχία και το φόβο του Θεού και αναλήφθηκε στον ουρανό .
Ω ησυχία, κλίμακα των ουρανών. Ω ησυχία, μητέρα της κατάνυξης… Ω ησυχία, καρποφόρο χωράφι του Χριστού, που καρποφορείς καλούς καρπούς.
Ω ησυχία, τείχος και οχυρό εκείνων που θέλουν να αγωνισθούν για τη βασιλεία των ουρανών.
Ναι, αδελφέ μου, απόκτησέ την αυτήν που είναι γλυκύτερη από το μέλι. Ναι, αδελφέ, να αποκτήσεις την ησυχία που συνοδεύεται από το φόβο του Θεού, και ο Θεός της ειρήνης θα είναι μαζί σου. Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Αυτός που δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν θα μπορέσει να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.

Το να σιωπάς όταν είσαι άδειος, είναι φρόνηση, το να σιωπάς όμως όταν είσαι γεμάτος, είναι αγιότης.

Η σιωπή που γεμίζει με την παρουσία του Θεού γεννά τους πιό σωστούς διαλόγους.

Το να σιωπάς μπροστά στους  “Πιλάτους”  φανερώνει διάθεση Χριστομιμήτου ζωής.

Το να σιωπάς γιατί  “είσαι νεκρός για τον κόσμο”  σημαίνει ότι προγεύθηκες τη δύναμη της Αναστάσεως του Χριστού.

Το να σιωπάς, τέλος, όταν ο σταυρός είναι στους ώμους σου ή όταν συ είσαι πάνω στο  “σταυρό”,  αυτό σημαίνει ότι έχεις ήδη εισέλθει στη Βασιλεία των ουρανών. π. Αντώνιος Ρωμαίος

Στο Σινά, ευχή και εργόχειρο. Αυτό ήταν το τυπικό μου. Και μόνο η ησυχία είναι μυστική προσευχή. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/30/%CE%B7-%CE%AD%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%B7%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%AC%CE%B8%CE%B7/

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Σκορπούμε αθεΐα, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/14/20240/

Ήταν τρεις Ευρωπαίοι: ο ένας γιατρός, ο άλλος μετεωρολόγος κι ο τρίτος ωρολογοποιός. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/23/%ce%ae%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%84%cf%81%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b1%ce%af%ce%bf%ce%b9-%ce%bf-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%cf%81%cf%8c%cf%82-%ce%bf/

Απολυτίκιον Αγίας Άννης
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ζωήν την κυήσασαν, εκυοφόρησας, αγνήν Θεομήτορα, θεόφρον Άννα, διό προς λήξιν ουράνιον, ένθα ευφραινομένων, κατοικία εν δόξη, χαίρουσα νυν μετέστης, τοις τιμώσί σε πόθω, πταισμάτων αιτουμένη, ιλασμόν αειμακάριστε.

Απολυτίκιον Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου
Ήχος πλάγιος α΄. Τον Συνάναρχον.

Tης ενθέου αγάπης το πυρ δεξάμενος υπερβαλλούση ασκήσει εδόθης όλος Θεώ και παράκλησις πολλών ανθρώπων γέγονας, λόγους θείους νουθετών, προσευχαίς θαυματουργών Παΐσιε Θεοφόρε, και νυν πρεσβεύεις απαύστως υπέρ παντός του κόσμου, Όσιε.

Απολυτίκιον Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Βίον ένθεον, καλώς ανύσας, σκεύος τίμιον του Παρακλήτου, ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις ησυχίας ο εραστής, και της ευσπλαγχνίας του Κυρίου ο μιμητής· θείας γαρ αγάπης, πληρούμενος εδόθης, Θεώ και τοις ανθρώποις Πάτερ Παΐσιε.

Αγίων Καππαδόκων σεπτή δυάς, Παΐσιε Πάτερ και Αρσένιε ιερέ, ρύσασθε κινδύνων, τους πίστει εκζητούντας, υμών την προστασίαν, την απροσμάχητον.

iconandlight.wordpress.com