Η ζεστασιά της καρδιάς είναι σε θέση να μετατρέψει οποιαδήποτε κατάσταση, ακόμα και να κάνει μια σπηλιά στη Βηθλεέμ το πιο όμορφο παλάτι και τόπο γέννησης του Βασιλέα των βασιλέων. Εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη… Άγιος Παύλος Σερβίας – Άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης.

 

 

Η κατά σάρκα Γέννησις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Η προσκύνησις των Μάγων ( Μελχιώρ, Βαλτάσαρ και Γασπάρ ).
Μνήμη των θεασαμένων Ποιμένων τον Κύριον

Εορτάζουν στις 25 Δεκεμβρίου.

Στίχοι
Θεός το τεχθέν, η δε Μήτηρ Παρθένος.’
Τι μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις;
Παρθενική Μαρίη Θεόν εικάδι γείνατο πέμπτη.

«Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών, ανατολή ανατολών και οι εν σκότει και σκιά εύρομεν την αλήθειαν, και γαρ εκ της Παρθένου ετέχθη ο Κύριος» εξαποστειλάριον Χριστουγέννων, ήχος γ’

Εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του. άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης

Άγιος Παύλος Σερβίας

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκάς 2:14)
Οι άνθρωποι έχουν χάσει την επαφή με το γεγονός ότι με τη γέννησή Του ο Χριστός έφερε την ειρήνη του Θεού στον κόσμο. Αυτή η ειρήνη του Θεού είναι μια εσωτερική ειρήνη, μια ειρήνη που έρχεται στην ψυχή για να την αγιάσει και να την προετοιμάσει για τη Βασιλεία των Ουρανών. Είναι η ειρήνη που ο Κύριος μίλησε αργότερα στους μαθητές Του στον Μυστικό Δείπνο: «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν. Ου καθώς ο κόσμος δίδωσι, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιωάννης 14:27)

Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της ζεστασιάς και της ζεστής ανθρώπινης καρδιάς. Εαν σήμερα μας φαίνεται ότι δεν υπάρχει χώρος για να «ζεσταθεί» ένας άνθρωπος, είναι επειδή οι ανθρώπινες καρδιές είναι πια κρύες. Έμειναν σκληροί και αναίσθητοι μπροστά στον πόνο τόσων αδελφών οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έμειναν χωρίς σπίτι, εξορισμένοι από τον τόπο που γεννήθηκαν, κάποιοι μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ότι η ζωή είναι δύσκολη δεν είναι εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Μόνο ο 20ος αιώνας πίστεψε ότι η ζωή είναι εύκολη και ευχάριστη, ένα όνειρο που δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία(…) Τις δυσκολίες όμως μπορούμε ευκολότερα να τις υποφέρουμε όταν μέσα μας και ανάμεσά μας υπάρχει ανθρώπινη ζεστασιά. Κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Κύριος δεν θα μας ρωτήσει σε τι καιρούς ζήσαμε, αλλά πώς φερθήκαμε στον πλησίον μας. Ήταν η «κόλαση»μας ή ο «παράδεισός» μας;..

Η ζεστασιά της καρδιάς είναι σε θέση να μετατρέψει οποιαδήποτε κατάσταση, ακόμα και να κάνει μια σπηλιά στη Βηθλεέμ το πιο όμορφο παλάτι και τόπο γέννησης του Βασιλέα των βασιλέων. Το καλό είναι πολύ ισχυρότερο από το κακό, και ότι θριαμβεύει το κακό είναι προσωρινό και απατηλό. »

***

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Όταν έχουμε το Χριστό μας και τους αγίους μας στην καρδιά μας, μας την κρατάνε ζεστή με την θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κι έτσι δεν μπορεί να την παγώσει το πνεύμα της αποστασίας που πνέει παντού.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση να διατηρούμε την έμπνευση ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από τα παγωμένα νερά του κόσμου, ο οποίος δεν προσεύχεται. Ο Χριστός έρριξε τη θεία φλόγα στη γη, και προσευχόμαστε σ’ αυτόν να φλογίσει τις ψυχές μας να μην υπερνικηθούμε από το κοσμικό ψύχος και να μην επισκιάσει κανένα μαύρο σύννεφο αυτήν την λαμπρή φλόγα.

Όταν μου αποκαλύφθηκε το νόημα της υπάρξεώς μας …· είναι προτιμότερο να πω μου διανοίχθηκε. Τότε όλα τα γεγονότα –όλου του κόσμου στην πολυχιλιετή ιστορία του, και του κάθε ανθρώπου στην προσωπική του ύπαρξη– πήραν άλλη απόχρωση. Και δεν έβρισκα λόγια να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον Θεό.

Θυμάσαι ένα μικρό τραγούδι που μάθαιναν παλαιότερα τα παιδιά ;
Το Βρέφος Χριστός είχε έναν κήπο.
Και πολλά ρόδα καλλιεργούσε σε αυτόν …
Όταν όμως τα ρόδα άνθισαν
Αυτός προσκάλεσε τα παιδιά των Εβραίων,
αλλά αυτά ξερίζωσαν τα άνθη,
και ερημώθηκε ολόκληρος ο κήπος …
Τα παιδιά τότε από τα αγκάθια
έπλεξαν γι’ Αυτόν ακάνθινο στεφάνι.
Τέτοια είναι η οδός που προσφέρεται σε όλους μας, για να μείνουμε έπειτα αιώνια μαζί Του: Να μην περιμένουμε ευγνωμοσύνη από κανέναν για όλα που κάναμε εμείς γι’ αυτούς· να τους ευεργετούμε όλους, αν είναι δυνατό να συμπάσχουμε με αυτούς, γιατί δεν γνωρίζουν ακόμη την Αλήθεια της Αιώνιας Αγάπης του Ουρανίου Πατρός… Αν οι άνθρωποι παραμένουν πάντοτε εγωιστές, τότε πώς είναι δυνατή η παγκόσμια αδελφοσύνη των ανθρώπων; Πώς είναι δυνατόν όλος ο κόσμος να γνωρίσει τον Πατέρα όλων μας;

«Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξέ με τα πάντα … Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου … Δίδαξέ με να σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες … Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου … Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι … δώσε σε μένα να δω το Φως Σου, ώ Φως του κόσμου».

***

Το δώρο του Μίσα

Το παρακάτω περιστατικό συνέβη σ΄ένα ορφανοτροφείο στη Ρωσία, όπου περιθάλπονται μικρά παιδάκια, εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα. Στο ορφανοτροφείο, λοιπόν, αυτό, πήγε παραμονές Χριστουγέννων ένας καθηγητής να μιλήσει στα παιδιά για τη μεγάλη αυτή γιορτή. Τα περισσότερα άπ’ αυτά άκουγαν για πρώτη φορά για το Χριστό και για τη Γέννηση του. Ένα αγοράκι έξι χρονών, ο Μίσα, άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή τα λόγια του καθηγητή.

Στη συνέχεια δόθηκαν στα παιδιά υλικά για να φτιάξουν τη σπηλιά, τη φάτνη και όλα τα σχετικά.

Παρακολουθώντας ο καθηγητής τα χειροτεχνήματα των παιδιών, πρόσεξε κάτι πού του έκαμε εντύπωση σε εκείνο του Μίσα. Μέσα στη φάτνη τοποθέτησε δύο μωρά.

– Ο ένας είναι ο Χριστός, του είπε ο καθηγητής. Ποιό είναι το άλλο παιδάκι στην κούνια;

Τότε ο μικρός Μίσα άρχισε να του λέγει την ιστορία της Γέννησης του Χριστού πού πριν λίγο είχε ακούσει από το στόμα του καθηγητή, προσθέτοντας, όμως, και κάτι δικό του. Όταν έφτασε στο σημείο όπου η Θεοτόκος τοποθέτησε το βρέφος στη φάτνη συνέχισε με αυτά τα λόγια: «Τότε ο μικρός Χριστός γύρισε, με κοίταξε και με ρώτησε αν είχα ένα μέρος να μείνω. Εγώ του είπα ότι δεν έχω ούτε μητέρα, ούτε πατέρα, ούτε πουθενά για να μείνω. Τότε ο Χριστός μου είπε να μείνω μαζί του.

Εγώ τότε σκέφτηκα πώς δεν είχα κανένα δώρο να του δώσω, όπως οι άλλοι. Πώς θα με κρατούσε μαζί του;

Το μόνο δώρο πού μπορούσα να του προσφέρω ήταν να τον κρατήσω ζεστό. Γι΄ αυτό τον ρώτησα:

Αν σε κρατάω ζεστό, είναι για σένα αυτό ένα καλό δώρο; Ο Ιησούς μου απάντησε:

– Αν με κρατήσεις ζεστό, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο πού μου έχει δώσει κανείς ποτέ.

Έτσι μπήκα στη μικρή κούνια, κι αφού γύρισε και με κοίταξε ο Ιησούς μου είπε ότι μπορούσα να μείνω μαζί του για πάντα».

Όταν τέλειωσε την ιστορία ο μικρός Μίσα, τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα πού έτρεχαν ασυγκράτητα στα μαγουλάκια του. Έσκυψε πάνω στο τραπέζι, κάλυψε το πρόσωπο με το χέρι κι έκλαιγε γοερά. Το μικρό ορφανό είχε βρει, επί τέλους, κάποιον πού δε θα τον εγκατέλειπε ποτέ, πού δε θα τον κακοποιούσε. Κάποιον πού θα του έλεγε να μείνει μαζί του για πάντα.

Πηγή: Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου ΔημητρίουΚρυπτοχριστιανοί
Νίκου Μηλιώρη

Είναι νύχτα Χριστουγέννων. Χτυπούν οι καμπάνες της εκκλησιάς και οι Χριστιανοί ξυπνούν, σηκώνονται και πάνε να λειτουργηθούν.
Ξυπνά και ο Μουσταφάς, που είναι Χρήστος. Ξυπνά αθόρυβα και τη φαμελιά του, χωρίς ν’ ανάψει φως –τη γυναίκα του την Εμινέ, που είναι Μαρία, και την κόρη του την Φατμέ, που είναι Ελένη και τον γιο του τον Χασάνη, που είναι Γιώργος. Μαζεύονται σε κάποιο κατώγι του σπιτιού. Σηκώνουν κάτι σακιά μέσα σ’ ένα αμπάρι και βγάζουν τα κονίσματα. Τα στήνουν εκεί μπροστά τους, γονατίζουν κάνουν το σταυρό τους κι ανάβουν από ένα κερί. Ο Μουσταφάς παίρνει στο χέρι του μία σύνοψη. Την ανοίγει-δεν ξέρει να διαβάσει κάποιο τροπάρι , σιγομουρμουρίζει ψαλμουδιστά με τα σπασμένα Ελληνικά του. Κάνουν το σταυρό τους και πάλι. Λένε σιγανά όλοι τους το «Η γέννησίς σου…». Με βουρκωμένα μάτια, με σφιγμένη την καρδιά φιλιούνται και ανεβαίνουν στον οντά τους να ξαπλώσουν. Η πίστη των ανθρώπων αυτών έχει έναν πόνο, που αληθινά, δε λέγεται. Μα έχει και τόση αλήθεια, όση ίσως δεν έχει η πίστη των άλλων Χριστιανών, αυτών που λειτουργούνται την ίδια ώρα στις εκκλησιές τους”.
Από το βιβλίο: «Ημεροδρόμιο Χριστουγέννων» Εκδόσεις Ακρίτας. – Κρυπτοχριστιανοί, Νίκου Μηλιώρη, εκδόσεις Τσουκάτου, 2017

***

Αχ να ‘μουν το γαϊδουράκι, που μετέφερε το μικρό Χριστό στην Αίγυπτο!…
άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή.

Να μελετάμε και να ζούμε τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται….

– Εύχομαι ο Χριστός και η Παναγία να σε έχουν κοντά τους σαν το αρνάκι που είναι δίπλα στην φάτνη. Νομίζω, περνάει καλά, όπως και το βοϊδάκι και το γαϊδουράκι, που ζεσταίνουν τον Χριστό στην φάτνη. «Έγνω βους τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού», λέει ο Προφήτης Ησαΐας (Ησ. 1,3).

Γνώρισε δηλαδή το βοϊδάκι το αφεντικό του και το γαϊδουράκι την φάτνη του Κυρίου του. Γνώρισαν τι ήταν μέσα στη φάτνη και με τα χνώτα τους το ζέσταιναν! Κατάλαβαν τον Δημιουργό τους!…

Αλλά και το γαϊδουράκι, τι τιμή να πάει τον Χριστό μετά στην Αίγυπτο! Οι άρχοντες είχαν άρματα χρυσοκέντητα, και ο Χριστός τι χρησιμοποίησε! Τι καλά να ήμουν αυτό το γαϊδουράκι!…
(Από το βιβλίο: «Πάθη και Αρετές», Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε’, σελ. 23, Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

Ο Χριστός γεννήθηκε στην Φάτνη. Αν αναπαυώμαστε στα κοσμικά, θα μας φτύση ο Χριστός, που δεν έφτυσε κανέναν: “Εγώ δεν είχα τίποτε, θα πη. Όλα αυτά τα βρήκατε γραμμένα στο Ευαγγέλιο; Τα είδατε σ’ Εμένα; Κοσμικοί δεν είστε, καλόγεροι δεν είστε. Τι να σας κάνω; Πού να σας βάλω;”
Τα ωραία και τέλεια είναι κοσμικά και τους πνευματικούς ανθρώπους δεν τους αναπαύουν. Τα ντουβάρια θα γκρεμισθούν όλα. Η ψυχή… Μια ψυχή αξίζει περισσότερο από όλο τον κόσμο. Τι κάνουμε για την ψυχή; Να ανοίξουμε δουλειά πνευματική. Να μπη η καλή ανησυχία. Ο Χριστός θα ζητήση από μας σε τι βοηθήσαμε τον κόσμο πνευματικά και τι πνευματική δουλειά κάναμε, όχι τι ντουβάρια φτιάξαμε. Αυτά ούτε θα τα αναφέρη. Για την πνευματική μας πρόοδο θα μας ζητηθή λόγος. Θέλω να καταλάβετε το πνεύμα μου, δεν λέω να μην γίνωνται και αυτά, χτισίματα κ.λπ., ή να μη γίνωνται καλά, αλλά πρώτα τα πνευματικά και ύστερα όλα τα άλλα με πνευματική διάκριση… Να κάνετε προσευχή και τα πιο απαραίτητα από δουλειές. Όλα αυτά που κάνουμε, δεν έχουν πολλή ζωή.

Για να αναπαυθή η Χάρις του Θεού στον άνθρωπο, πρέπει να υπάρχη μέσα του αυτό το άδολο, το καθαρό. Ο Θεός χαρίζεται σε όσους έχουν εξαγνισμένη απλότητα.
Όταν προηγηθή η απλότητα και η καθαρότητα, με την θερμή πίστη και την ευλάβεια, φθάνει μετά ο άνθρωπος να έχη θεία γεγονότα και να γνωρίζη τα μυστήρια του Θεού, χωρίς να έχη γνώσεις. Γιατί τότε φιλοξενείται μέσα του η Αγία Τριάδα και με τον θείο φωτισμό που έχει, βρίσκει εύκολα τα κλειδιά των θείων νοημάτων και ερμηνεύει το πνεύμα του Θεού πολύ απλά και φυσικά, χωρίς διανοητικό πονοκέφαλο.

–Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

–Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.

-Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;

-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη· τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;

-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ομού και δακρύουσα» αναρωτιόταν:… «Επιδώσω σοι μαζόν, τω τα σύμπαντα τρέφοντι, ή υμνήσω σε, ως Υιὸν και Θεον μου; ποίαν ευρω επὶ σοί προσηγορίαν;»

-Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!

-Γέροντα, πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;

-Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ο άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.

Από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ”Σουρωτή Θεσσαλονίκης

***

Άγιος Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης

Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!
Κάθε ημέρα, στην Βηθλεέμ βρίσκομαι. Μπορείς σωματικά να είσαι όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι. ‘Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις. Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς.
Ημέρα πού θα πέραση και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, αναγνώσεως Ψαλτηρίου, Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα!
Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. Και όταν σας έλθη κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά γιατί είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε!

Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν, είναι επειδή σε επισκέπτεται η Χάρις του Θεού. Χαιρέτησέ την και αγκάλιασέ την, δηλ. ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσε Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ!

Χριστούγεννα με τους πονεμένους Κρυπτοχριστιανούς της Μικράς Ασίας
https://iconandlight.wordpress.com/2020/12/24/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%ba%cf%81%cf%85%cf%80/

Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της ζεστασιάς και της ζεστής ανθρώπινης καρδιάς. Το μεγαλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στο Χριστό, είναι ο εαυτός μας.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/24/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%81%cf%84%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b6%ce%b5%cf%83/

Χριστούγεννα με τους αγίους Πατέρες μας Ιάκωβον της Ευβοίας και Ευμένιον Σαριδάκη
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/25/36739/

Χριστούγεννα με τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/23/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%90%cf%83%ce%b9%ce%bf-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%b3-2/

Σερβικός Ύμνος για την Γέννηση του Χριστού, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/23/%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BC/

Χριστουγεννιάτικες εμπειρίες του Φ.Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/29/%CE%BF-%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B7%CF%80%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-oscar-wilde-%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81/

Καλώς όρισες, Χριστέ! Ύμνος για τη Γέννηση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού,Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/24/%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B5%CE%BF/Απολυτίκιον των Χριστουγέννων ήχο Δ’.

Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι.

Κοντάκιον. Ήχος γ’ Αυτόμελον. Ποίημα Ρωμανού τού Μελωδού.

Η Παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει, και η γη το Σπήλαιον, τω απροσίτω προσάγει. Άγγελοι μετά Ποιμένων δοξολογούσι. Μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι. δι’ ημάς γάρ εγεννήθη, Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός.

Δόξα… Και νυν …
Ήχος β’. Κασίας

Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γης, η πολυαρχία των ανθρώπων επαύσατο, και σου ενανθρωπήσαντος εκ της Αγνής, η πολυθεΐα των ειδώλων κατήργηται. Υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον, αι πόλεις γεγένηνται· και εις μίαν Δεσποτείαν Θεότητος, τα Έθνη επίστευσαν. Απεγράφησαν οι λαοί, τω δόγματι του Καίσαρος, επεγράφημεν οι πιστοί, ονόματι Θεότητος, σου του ενανθρωπήσαντος Θεού ημών. Μέγα σου το έλεος, δόξα σοι.

Δοξαστικό Θ΄ ΄Ωρας Χριστουγέννων, ήχος πλ β’

Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου ο δρακί την πάσαν έχων κτίσιν. Ράκει καθάπερ βροτός σπαργανούται ο τη ουσία αναφής. Θεός εν φάτνη ανακλίνεται, στερεώσας τους ουρανούς πάλαι κατ’ αρχάς. Εκ μαζών γάλα τρέφεται ο εν τη ερήμω μάννα ομβρίσας τω λαώ. Μάγους προσκαλείται ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Δώρα τούτων αίρει ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν Σου την Γένναν Χριστέ (ἐκ γ’), Δείξον ημίν και τα θεία Σου Θεοφάνεια.

Σήμερα γεννιέται από την Παρθένο Θεοτόκο Εκείνος, που στη χούφτα Του κρατάει ολόκληρη την κτίση. Με κουρέλια, σαν άνθρωπος θνητός, περιτυλίγεται, Εκείνος, που, κατά την ουσία Του, είναι αψηλάφητος και απροσέγγιστος. Στη φάτνη αποθέτουν Εκείνον, που παλιά από τη στιγμή κιόλας της Δημιουργίας, έκανε το ουράνιο στερέωμα. Από μαστούς τρέφεται με γάλα Εκείνος, που στην έρημο έθρεψε με μάννα το λαό Του. Σοφούς της Ανατολής καλεί κοντά Του ο Νυμφίος τής Εκκλησίας. Δώρα από αυτούς δέχεται ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμε τη Γέννα Σου Χριστέ, Δείξε μας τώρα και τα άγιά Σου Θεοφάνεια.

Καθίσματα. Ἦχος δ´. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.

Δεύτε ίδωμεν πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός˙ ακολουθήσωμεν λοιπόν, ένθα οδεύει ο αστήρ, μετά των Μάγων Ανατολής των βασιλέων. Άγγελοι υμνούσιν, ακαταπαύστως εκεί. Ποιμένες αγραυλούσιν, ωδήν επάξιον, Δόξα εν υψίστοις λέγοντες, τω σήμερον εν Σπηλαίω τεχθέντι, εκ της Παρθένου, και Θεοτόκου, εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας.

Ιδιόμελον Εσπερινού Χριστουγέννων (ήχος β’)

«Τί σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ· ότι ώφθης επί γης ως άνθρωπος δι’ ημάς; Έκαστον γαρ των υπό σου γενομένων κτισμάτων την ευχαριστίαν σοι προσάγει· οι άγγελοι τον ύμνον, οι ουρανοί τον αστέρα, οι μάγοι τα δώρα, οι ποιμένες το θαύμα, η γη το σπήλαιον, η έρημος την φάτνην, ημείς δε μητέρα Παρθένον. Ο προ αιώνων Θεός, ελέησον ημάς».

Δηλαδή: Τί να σου προσφέρουμε Χριστέ, που φανερώθηκες στη γη ως άνθρωπος για μας; Γιατί κάθε ένα από τα κτίσματα που έγιναν από σένα, σου προσφέρει την ευχαριστία· οι άγγελοι (προσφέρουν) τον ύμνο· οι ουρανοί το άστρο· οι μάγοι τα δώρα· οι ποιμένες το θαύμα· η γη το σπήλαιο· η έρημος τη φάτνη· εμείς δε (οι άνθρωποι) την μητέρα Παρθένο. Συ που είσαι ο προαιώνιος Θεός ελέησέ μας.

Ωδή η´. Ο Ειρμός.

Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον· ου γαρ ούς εδέξατο φλέγει νέους, ως ουδέ πυρ της Θεότητος, Παρθένου ην υπέδυ νηδύν· διό ανυμνούντες αναμέλψωμεν· Ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον, και υπερυψούτω, εις πάντας τους αιώνας.

Δηλαδή: Φανέρωσε τον τύπο του υπερφυούς θαύματος (της γεννήσεως του Χριστού) το καμίνι που δροσοβολούσε· διότι δεν δέχτηκε να κάψει (τους) νέους, όπως δεν έκαψε η φωτιά της θεότητας τη κοιλιά της Παρθένου όταν εισήλθε σ᾿ αυτήν. Γι᾿ αυτό, ανυμνώντας ας τραγουδήσουμε: Ας ευλογεί όλη η κτίση τον Κύριο και ας τον ανυψώνει σε όλους τους αιώνες.

Ωδή γ´.

Νεύσον προς ύμνους, οικετών Ευεργέτα Εχθρού ταπεινών, την επηρμένην οφρύν· φέρων τε παντεπόπτα, της αμαρτίας Ύπερθεν ακλόνητον, εστηριγμένους Μάκαρ μελωδούς, τη βάσει της πίστεως.

Δηλαδή: Δέξου, στήσε το αυτί σου στους ύμνους που ψέλνουμε εμείς οι δούλοι σου, Ευεργέτη, και ταπείνωσε το ανασηκωμένο φρύδι του εχθρού (την αλαζονεία του διαβόλου) υψώνοντας, Εσύ που τα βλέπεις όλα, εμάς τους υμνωδούς σου, απάνω από την αμαρτία, στηριγμένους ακλόνητα στο ασάλευτο θεμέλιο της πίστεως.

iconandlight.wordpress.com