Ήρθε αυτές τις ημέρες να εξομολογηθεί μια κοπέλα. Με λάθη και πάθη πολλά. Με σταυρούς και ταλαιπωρίες μεγάλες. Και δεν την έφταναν όλα αυτά αλλά κάποιοι στο όνομα του Θεού είχαν φροντίσει να την φορτώσουν με τόσες ενοχές που μετά βίας κρατιόταν στην ελπίδα. Υγρά μάτια και ανάσες αργές. Πόσο με συγκινούν τα υγρά μάτια των ανθρώπων, που κοιμήθηκαν στα πατώματα και ξύπνησαν ζητώντας ένα όνειρο να κρατηθούν.
Σε εμένα ήρθε ένα κουρέλι. Έλα όμως που ο Θεός αγαπάει αυτά τα κουρελάκια και τα κάνει ρούχα Του. Τα φοράει και τα ντύνεται σε κάτι φάτνες σκοτεινές και παγερές, σε κάτι μεγάλες νύχτες της ζωής μας που το ξημέρωμα γεννιέται η ελπίδα. Κάθε φορά που ξυπνάς από νύχτες αξημέρωτες, είναι ο Χριστός που φύσηξε την ζωή μέσα σου, που γεννήθηκε στο σκοτάδι της ψυχικής φάτνης σου.
«Πάτερ μου, δεν καταφέρνω τίποτα. Δεν αξίζω. Δεν μπορώ να κάνω όλα εκείνα που ζητάει ο Χριστός. Πέφτω, χάνομαι, είμαι για την κόλαση, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να αλλάξω και να σωθώ...».
«Ξέρεις σε λίγες μέρες τι γιορτάζουμε;» την ρώτησα. «Ναι πάτερ. Τα Χριστούγεννα». «Ξέρεις ποιος γεννήθηκε εκείνο το παγερό βράδυ σε αυτή απόμερη γωνιά της γης; Η ευσπλαχνία. Η σωτηρία μας. Και ξέρεις ποια είναι η σωτηρία μας; Να νιώσεις και να βιώσεις την μεγάλη αγάπη του Χριστού σε σένα. Να σε κάψει ο έρωτας Του. Να σε τρελάνει και μεθύσει το πάθος της αγάπης Του.
Εσυ να πέφτεις, να κανεις λάθη, να αμαρτάνεις, και Εκείνος σε πείσμα ολων να επιμένει να σε αγαπά. Όχι θεωρητικά, αλλα πραγματικά. Να σε καίει αυτή η αγάπη Του, να σε ζεσταίνει, να σε παρηγορεί.." Όπως έλεγε ο Ντίνας Χριστιανόπουλος, "απ όλες τις αγκαλιές που κοιμήθηκα, Χριστέ μου μονάχα η δική σου μοσχοβολούσε..".
«Εμένα πάτερ που έχω κάνει τόσα λάθη μπορεί να με πάρει ο Χριστός αγκαλιά;». "Μα εσένα θέλει να πάρει αγκαλιά, δεν το κατάλαβες ακόμη; Εάν είμασταν άψογοι και τέλειοι, υπήρχε λόγος να ερθει ο Χριστός; Γι αυτό ήρθε στο κόσμο γιατι τα κάναμε χάλια, γιατί δεν τα καταφέρναμε, δεν μπορούσαμε και δεν αντέχαμε να ολοκληρώσουμε τις εντολές Του, μας κατάπινε ο θάνατος".
«Όμως πάτερ μου εγώ ειμαι βρώμικη».
"Και ποιος σου είπε ότι αγαπάει την καθαρότητα ή τελειότητα σου. Την βρώμια σου αγαπάει, τις σκιές και πληγές σου. Εκεί μέσα λάμπει το φως της ψυχής σου που φύσηξε κάποτε Εκείνος όταν σε έπλαθε. Τα τραύματα σου ήρθε ως ιατρός και θεραπευτής να θεραπεύσει. Ο Χριστός είναι ο θεραπευτής και όχι ο δικαστής της ύπαρξης μας. Ήρθε να μας σώσει και όχι να μας καταδικάσει."
«Και τότε πάτερ μου, σε εμάς τι μένει να κάνουμε;». «Σε εμάς το μόνο που μένει είναι να του πούμε Χριστέ μου σε αναγνωρίζω ως Κύριο και Σωτήρα μου. Ξέρω ότι αγαπάς τους αμαρτωλούς, τους δυσκολεμένους και αναγκεμένους της ζωής, ένα τέτοιο ταλαιπωράκι του βίου είμαι κι εγώ. Ένα τραύμα είμαι που αιμορραγεί, θεράπευσε με…..».
«Αυτό φτάνει πάτερ μου;» με ρώτησε ξανά, «όχι μόνο φτάνει, αλλά όπως έλεγε και ο παπα -Ανανίας, είναι όλα τα λεφτά. Είναι τον παν. Να πεις Χριστέ μου βρωμάω, μυρίζω μοναξιά, παγώνω έξω από την αγκαλιά σου. Εάν δεν έρθεις θα χαθώ. Έλα και ράγισε με, έλα και σώσε με. Ένας στάβλος είμαι βρώμικος και σκοτεινός, μια φάτνη παγερή και απόμερη έλα να γεννηθείς μέσα μου..."
"Έλα και ράγισε τον κόσμο μου
έλα και ράγισε εμένα
έλα και ράγισε τον φόβο μου
να φτιάξω ένα κόσμο από εσένα
έλα και ράγισε τον κόσμο μου
έλα και ράγισε εμένα
Έλα και ράγισε τον κόσμο μου
να πέσει η μάσκα που μου φόρεσε
να αλλάξει η ζωή που δεν με χώρεσε....."*
*** οι στίχοι είναι από το τραγούδι της Βιολέτας Ίκαρη, "Έλα και ράγισε τον κόσμο μου", Μουσική: Δημήτρης Γλέζος - Στίχοι: Αντώνης Κατσαμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου