5οο χρόνια έχουν περάσει, από το 1426 , όταν στις 5 Μάϊου Αγαρηνοί πειρατές, εισβάλλοντας στο μοναστήρι των Αμώμων στο λόφο της Νέας Μάκρης, παλούκωσαν με αναμμένο δαυλό στην κοιλιά τον Άγιο Εφραίμ, ηγούμενο τότε σ΄ αυτό το μοναστήρι…
Έκτοτε παρέμενε άγνωστος, μέχρι το 1964 , όταν για λόγους πού μόνο ό Θεός γνωρίζει, κάνει στον χώρο τής αρχαίας Μονής και πάλι ζωντανή την παρουσία του.
Το θαύμα του Αγίου
Στο ερειπωμένο αυτό μοναστήρι, ζει τώρα μια ευσεβής καλόγρια. Είναι ή
Μακαρία Δεσύπρη, αυτή ή φωτεινή ψυχή πού με την ταπεινή παρουσία της
σημάδεψε την ζωή τού Μοναστηριού στα χρόνια πού ακολούθησαν.
Διηγείται ή ίδια… –: Καθισμένη πάνω στα ερείπια τού παλιού Μοναστηριού, όπου ή θεία Πρόνοια οδήγησε τα βήματά μου, έφερνα τον στοχασμό μου σέ χρόνια περασμένα, σέ παλιούς καιρούς, όταν σκορπισμένα ήταν παντού τα κόκκαλα των Αγίων μαρτύρων.
Και καθώς καταγινόμουν στο καθάρισμα των χαλασμάτων, αναλογιζόμουνα ότι βρισκόμουνα σέ τόπο ιερό και έλεγα, –Θεέ μου, αξίωσέ με την ανάξια, να ιδώ κι΄ εγώ έναν από τούς παλιούς πατέρες πού εδώ έζησαν… Και ενώ περνούσε ό καιρός έχοντας πάντα εσωτερικά την ίδια επιθυμία, ένοιωθα μια φωνή μέσα μου να μού λέει, –» Σκάψε, και εκείνο πού ζητάς θα το βρεις ! Και μ΄ έναν τρόπο θαυμαστό, ή μυστική αυτή φωνή, μού υπέδειξε το κομμάτι γης στην αυλή τού μοναστηριού, πού έπρεπε να ψάξω. Ό καιρός περνούσε, και ή φωνή αυτή, κάθε φορά πιο δυνατή με προέτρεπε ν΄ αρχίσω…
Έδειξα το σημείο στον εργάτη πού φώναξα για μια άλλη επισκευή, στο παλιό Ηγουμενείο, και τού είπα να σκάψει. Αυτός, απρόθυμος άρχισε αλλού το σκάψιμο. Και αφού είδα ότι δεν με άκουγε να πάει εκεί πού τού έδειχνα, τον άφησα να κάνει το θέλημά του χτυπώντας τούς άγονους βράχους. Τελικά, κατάλαβε το λάθος του και γύρισε στο σημείο… «…και φθάνοντας, έπειτα από ώρες, στο 1,70 βάθος, έφερε ό κασμάς στην επιφάνεια την κεφαλή τού ανθρώπου τού Θεού. Την ίδια στιγμή, γέμισε άρωμα ή ατμόσφαιρα! Ό εργάτης χλόμιασε, δέθηκε ή γλώσσα του, και κόπηκε ή μιλιά του –Άφησέ με μόνη, τον παρακάλεσα…
Γονάτισα με ευλάβεια και ασπάσθηκα το σκήνωμα τού Αγίου συ λογιζόμενη την έκταση οδύνης και πόνου τού τότε μαρτυρίου του…» Και αλλού, ή μοναχή Μακαρία Δεσύπρη, εξιστορεί πώς είδε ολοζώντανο τον Άγιο… –» Ήταν βράδυ, και διάβαζα μόνη μου τον Εσπερινό στο ερειπωμένο μοναστήρι, όταν ξαφνικά άκουσα βήματα…Ξεκινούσαν από το βάθος τού τάφου προχώρησαν στην αυλή κι΄ έφθασαν στην πόρτα τής Εκκλησίας. Τα βήματα ακούγονταν δυνατά και σταθερά καθώς πλησίαζαν. Για πρώτη φορά στην ζωή μου μέσα σ΄ εκείνη την ερημιά φοβήθηκα…
Δεν γύρισα ούτε πού να κοιτάξω ώσπου άκουσα την φωνή του να λέει, –» Ως πότε θα μ΄ έχεις εκεί πέρα; Κι΄ αυτός ( ό εργάτης ), πώς πέταξε το κεφάλι μου έτσι; Γύρισα τότε τρομαγμένη και τ ό ν ε ί δ α ! Ήταν ψηλός, με μάτια μικρά στρογγυλά πού τρεμόπαιζαν στις κόγχες τους. Έβλεπα τίς ρυτίδες του, και τα γένια του πού έφθαναν μέχρι τον λαιμό του. Το μαύρο ράσο του μαύρο με πτυχώσεις, και στο αριστερό του χέρι κρατούσε ένα φως υπέρλαμπρο ενώ με το δεξί ευλογούσε !… Ήταν ένα πλάσμα, 1.500 ετών, καί βρισκόταν μέ την δύναμι τού Χριστού ολοζώντανο, ακριβώς δίπλα μου!! –Συγχώρησέ με, τού είπα, και αύριο μόλις ξημερώσει ό Θεός την ημέρα του, θα σέ φροντίσω… Και αμέσως έγινε ά φ α ν τ ο ς !
Συνέχισα ειρηνικά τόν Εσπερινό μου, καί τό πρωϊ καθάρισα τά άγια λείψανα, τά έπλυνα, καί άναψα ένα μικρό καντηλάκι. Τό ίδιο βράδυ είδα τόν Άγιο στόν ύπνο μου. Στεκόταν όρθιος και κατάφωτος μέσα στήν Εκκλησία. Κρατούσε την εικόνα του στά χέρια του καί μέ κοίταζε… Άκουσα τήν φωνή του πεντακάθαρα… –»
Σ΄ ε υ χ α ρ ι σ τ ώ π ο λ ύ, μού είπε.
Ο ν ο μ ά ζ ο μ α ι Ε φ ρ α ί μ …» Πέρασε αρκετός καιρός απ΄ αυτό τό περιστατικό καί πάντα μέσα μου είχα μιά απορία…
Ώσπου μιά μέρα, μετά τό τέλος τού Εσπερινού, καθώς μέ τό χέρι μου έκλεινα τήν πόρτα τής Εκκλησίας, ακούω τρία χτυπήματα, σάν από κεχριμπαρένιο κομπολόϊ. Κατάλαβα ότι ήταν ό Άγιος, μπήκα στό ιερό πού βρίσκονταν τά άγια λείψανά του, άναψα ένα κερί καί ευλαβικά τά προσκύνησα.
Αλλά τί νά ειπώ καί τί νά λαλήσω, όταν τήν ίδια ακριβώς στιγμή σάν χείμαρρος πλημμύρησε όλος ό τόπος από τήν Παραδεισένια εκείνη ευωδία πού τά άγια λείψανα έβγαζαν…». Έτσι περιγράφει ή αείμνηστος ηγουμένη Μακαρία Δεσύπρη τήν εμφάνιση τού αγίου σάν μία σφραγίδα – πρόλογο σέ κάθε ένα από τά βιβλία για τόν Άγιο Εφραίμ, που μέχρι σήμερα τό μοναστήρι έχει κυκλοφορήσει, μέ τόν γενικό τίτλο ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου