Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Πολλοὶ χριστιανοὶ ἔχουν μία ἐξωτερικὴ σχέση μὲ τὸ Χριστό. Ἀκολουθοῦν τὸν εὔκολο δρόμο ποὺ δὲν καταλήγει σὲ κάτι οὐσιαστικό.
Στὴν πραγματικότητα βρίσκονται πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν παρατηροῦμε καμιὰ ἀλλαγὴ στὸν τρόπο ζωῆς τους. Εἶναι χριστιανοὶ στὸν τύπο καὶ ὄχι στὴν οὐσία. Ἡ σχέση τους μὲ τὸν Κύριο ἔχει πολλὲς μεταβολὲς καὶ διακυμάνσεις. Ἄλλοτε εἶναι ἔντονη, ἄλλοτε μειώνεται, ἄλλοτε νεκρώνεται γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα καὶ πάλι ἐμφανίζεται γιὰ λίγο. Γνώρισμά της τὸ ἀσταθὲς καὶ συνεχῶς μεταβαλλόμενο.
Ἡ ἀρνητικὴ αὐτὴ κατάσταση πρέπει νὰ ἀλλάξει. Ἡ σχέση μὲ τὸ Χριστὸ πρέπει νὰ ἔχει περιεχόμενο, νὰ συγκλονίζει τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια καὶ τὴν ἀγάπη, νὰ βιώνει τὴν ἔντονη παρουσία Του στὴ ζωή του καὶ κάθε σκέψη, ἐπιθυμία καὶ πράξη του νὰ εἶναι σύμφωνες μὲ τὸ θέλημά Του. Αὐτὸ προϋποθέτει ἀκλόνητη πίστη, θερμὴ καὶ διαρκῆ ἀγάπη καὶ σταθερὴ ἀπόφαση γιὰ θεάρεστη πορεία πάνω στὴ γῆ, χωρὶς παρεκκλίσεις, χωρὶς ταλαντεύσεις καὶ κοσμικοὺς ἐπηρεασμούς, χωρὶς γογγυσμοὺς ἀπέναντι στὶς θλίψεις καὶ τὰ δυσάρεστα γεγονότα, ἀλλὰ πάντα μὲ χαρούμενη διάθεση, μὲ εὐφορία ψυχική, μὲ ἀκούραστη προθυμία καὶ μὲ ζῶσα ταπείνωση.
Κανένας δὲν γνωρίζει πόσοι χριστιανοὶ ἀκολουθοῦν αὐτὴ τὴν πορεία. Εἶναι κάτι ποὺ δὲν φαίνεται, ποὺ δὲν κάνει θόρυβο καὶ δὲν ἐπιδιώκει τὸν ἀνθρώπινο ἔπαινο. Εἶναι μία μυστικὴ πνευματικὴ πορεία μὲ οὐράνιο φρόνημα. Ὡστόσο, μερικὲς φορὲς δὲν παραμένει μακριὰ ἀπὸ τὰ βλέμματα τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, γιατί ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ φανερωθεῖ καὶ νὰ ἀποτελέσει ὁδηγὸ στοὺς ἀδελφούς, ποὺ δὲν γνωρίζουν τί θὰ πεῖ πορεία μὲ τὸ Χριστό, γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιὰ τὴ μακαριότητα τῆς οὐράνιας βασιλείας Του.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης ἀνησυχοῦσε γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ποὺ δὲν προχωροῦσαν σὲ μία καρποφόρα καὶ οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὸ Χριστό, ἀλλὰ ἔμεναν μόνο στὰ λόγια καὶ ὑστεροῦσαν στὶς καλὲς πράξεις καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν. Εἶναι ἀφυπνιστικὰ τὰ λόγια του: «Δείχνουμε πῶς ἔχουμε τὸν Χριστό. Στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ἀλλὰ τὶς εἰκόνες Του καὶ τὸ ὄνομά Του. Τὸν ἔχουμε στὰ λόγια καὶ ὄχι στὰ ἔργα, στὸ στόμα καὶ ὄχι στὴν καρδιά. Νὰ τὸ κατάντημά μας… Τὸν Χριστὸ πρέπει νὰ τὸν ἔχουμε κυρίως στὴν καρδιά. Χωρὶς Αὐτόν, τί ζωή μπορεῖ νὰ ὑπάρξει; Μία ζωή ψεύτικη, μία ἀξιοθρήνητη φυτοζωΐα… Ὀφείλουμε μὲ κάθε θυσία ν’ ἀναζητήσουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, νὰ Τὸν βροῦμε καὶ νὰ εἴμαστε πάντοτε μαζί Του. Εἶναι δύσκολο αὐτό; Ὁ ἴδιος μᾶς περιμένει. Μὲ ποιὸν εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ συναντηθοῦμε, ἂν ὄχι μὲ τὸν «πανταχοῦ παρόντα Θεό;».
Πρέπει ὅλοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, νὰ κάνουμε τὶς ἀναγκαῖες ἀναθεωρήσεις στὴ ζωή μας, γιὰ νὰ πετύχουμε τὴν οὐσιαστικὴ συνάντηση μὲ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ ἔχουμε τὴ βεβαιότητα ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ μᾶς στερήσει τὴ μακαριότητα τοῦ Παραδείσου.
πηγή: ixthis3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου